Iron Maiden - The Final Frontier

EMI

'The Final Frontier' is zomaar eventjes de vijftiende plaat Iron Maiden. We tellen voor het gemak alle liveregistraties even niet mee. Wie de doortocht van Bruce Dickinson & co op Pukkelpop meemaakte zag dat de band in bloedvorm was en alle moeite deed om zelfs de meest sceptische zieltjes voor zich te winnen. Logisch dus dat we benieuwd zijn of ze dat herwonnen enthousiasme ook op hun nieuwe plaat kunnen doen overkomen.

De vorige Maiden-plaat, 'Flight 666', was niet meer of minder dan een moderne versie van de legendarische liveregistratie 'Live After Death' uit 1985. En waarom ook niet?  Uiteindelijk is dit waar de fans voor komen: gezellig meebrullen met Run To The Hills of Fear Of The Dark. Maar 'The Final Frontier' is weer een gewone studioplaat. Mascotte Eddie zag er nog nooit zo lelijk uit. Het Eddielogo op de cd lijkt zo weggelopen uit Space Invaders.

We krijgen een vreemde start met Satellite 15....The Final Frontier. Enkele synths en percussie zorgen voor een sferische openening die je live ongetwijfeld ook te horen krijgt, maar het duurt allemaal net iets te lang. Na vier minuten denk je het gehad te hebben maar toch wordt het nummer terug aangezwengeld, al is de aandacht dan al verslapt. Singel El Dorado is zowat het stevigste nummer van de cd. Maiden blijft één van onze topfavorieten aller tijden, maar het kost moeite om dit nummer te verteren. Dickinson gilt het refrein net iets te geknepen en de gitaarriffs zijn nauwelijks memorabel te noemen.

In Mother of Mercy lonkt de folky kant van Maiden, maar daar zitten we na twee eerder flauwe nummers niet echt op te wachten. Gelukkig steekt Coming Home van wal met een onvervalste Maidenriff die meteen overgaat in een ballade van het zuiverste kaliber. Dickinson klinkt hier gelukkig een pak steviger. Eindelijk lijkt de band de juiste drive gevonden te hebben, want The Alchemist is Maiden van de bovenste plank. Het nummer klinkt opzwepend, gedreven en is voorzien van het beste gitaarwerk van de cd. Eindelijk actie dus!

Isle of Avalon lijkt weggelopen uit de Seventh Sonperiode, niet eens Maiden's donkerste dagen dus. Je kan je afvragen of een band van dit kaliber een nieuwe cd nodig heeft om eeuwig op tour te blijven. Al weet Maiden af en toe je aandacht nog te trekken op deze cd, het gros van de nummers is niet zo memorabel dat het aanzet om de band aan het werk te willen zien. Maar verwerkt in een set met veel oud materiaal, is dit ongetwijfeld toch best te pruimen. Tot volgend jaar op Graspop, dus?