Is Tropical - I'm Leaving

Kitsuné

Twee jaar na hun debuutalbum brengt het Britse trio Is Tropical een opvolger uit. Opgevist door het Parijse Kitsuné uit de grote poel der talenten, iets wat het label kan als een arend met sluipschuttersvizier, overtuigen ze nu met overschot op 'I’m Leaving'. Opvallend veel gitaren voor hun doen, maar de zalvende synths zijn nooit ver weg. Luke Smith was producer van het geheel, iets wat hij al tot een goed einde bracht bij Foals en Depeche Mode.

Lover’s Cave start stoutmoedig, met nonchalante gitaren en simpel talkboxgebrul. De synths tijdens het refrein verraden dan toch dat dit de opener is van een Is Tropical-plaat. Bij antoniem Dancing Anymore zit alles veel strakker aangesnoerd. Cleane baslijnen, nog steeds de herhalende teksten maar ook braafjes verstaanbaar deze keer. Dit lied klinkt als een verplicht zondagsbezoek bij de grootouders waar je toch van geniet. Heerlijk gezapig, dat tikkeltje uitzichtloos maar toch o zo leuk. Eerste hoogtepunt van formaat!

Dat het echter geen standaard succesformule is, mag duidelijk wezen. Lilith heeft zeer veel moeite om onze aandacht waardig te blijven. Dat lukt bij vlagen, maar het doet wel vragen rijzen of het een heel album zo punchloos zal wezen? Niet dus. Leave The Party bevestigt dat er een op na een af komt en levert bij deze ook meteen een antwoord op de kwestie: er is wel degelijk aardig materiaal aanwezig. Samen met Cry trekt het ons namelijk over de streep.

Dat deze opbouw ergens toe moest leiden was duidelijk: Sun Sun mag mee op het podium qua vernoemenswaardigheden op de plaat. Letterlijk zonnig dankzij belletjes, de akoestische aanpak en een 1-2-3-melodietje. Zingen jullie even mee? Aan de andere kant van de gemoedsbarometer trekken ze ook aardig hun streng met Video als beteuterde domper boordevol kwaliteit. All Night zit er wat tussenin, en legt de nadruk voor het eerst op hun vocaal potentieel dankzij de tweestemmigheid.

Het slotstuk met Toulouse en Yellow Teeth brengt zowel frisse trapladders in het gitaarspel en de zang. Zowel energiek als ingetogen lukt hen dat trucje, al klinkt het wel erg naar gefabriceerde spontaniteit. Hoe dan ook knap als je dit als tweede album aflevert, want het smaakt naar veel meer.