Isbells - Sosei
Zealrecords
Eigenlijk is Isbells een beetje onze Cirque Du Soleil: ze staan borg voor fraaie spektakels met een wereldse uitstraling. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat hun muziek in deze Spotify-tijden tot in het verre buitenland gesmaakt wordt. Het is bij Isbells absoluut niet vocaal jongleren wat ze doen, maar als ze uitpakken met die samenzang, kunnen we het wel gewoon Kunst noemen. Die je beroert en die je ook wegvoert naar andere sferen. Met die sfeerschepping kennen ze in ons land hun gelijke niet. Dat bewijzen ze eens te meer op de vierde worp ‘Sosei’.
Tien jaar geleden is het al dat Isbells met de nodige bravoure een intrede maakte in het Belgische muzieklandschap. Een jaartje na de bom die Fleet Foxes dropte met de gelijknamige debuutplaat en twee jaar na het eerste album van Bon Iver. Dit was het Vlaamse antwoord. En wat voor één: As Long As It Takes, Reunite, Without A Doubt en My Apologies, stuk voor stuk pareltjes waarvan we niet begrijpen dat het geen wereldhits werden.
Wat daarbij hoorde, was een charmante, soms zelfs wat stuntelige band. We herinneren ons een optreden in Merksem, heel kleinschalig, waarbij zelfs speelgoedjes werden ingezet als instrumenten. Een optreden ook waarin toenmalig bandlid Naïma Joris in de microfoon haar bewondering uitte voor het voorprogramma Flying Horseman. Wel, het hoofdgerecht was toen nog veel beter. Een select publiek was daar getuige van en zal nog lang hebben nagenoten van de groep die je met The Night Is Yours (een song waarvoor de band toen nog geen einde had en die ze daarom maar bleven spelen tot iedereen de zaal verlaten had) de zwoele nacht instuurde.
Waar Fleet Foxes en Bon Iver al snel muzikaal andere paden gingen bewandelen, bleven Isbells behoorlijk trouw aan het oorspronkelijke geluid. ‘Stoalin’’ was een behoorlijke tweede plaat, ‘Billy’ een ijzersterke derde. Toen we de groep in de Roma gingen bewonderen tijdens de laatste tournée, viel wel al op dat het live allemaal wat pittiger en grootser mocht klinken.
De muzikale horizonten worden nu nog veel meer verruimd op ‘Sosei’. Deze vierde plaat was voor songsmid Gaetan Vandewoude een moeilijke bevalling. Hij dacht zelfs even aan stoppen, maar ploegde voort. En gelukkig maar. Want het is een staalkaart geworden van alles wat de groep in haar mars heeft.
Op Radio 1 heeft u hopelijk al The Utmost Way horen passeren. Een geweldig uptempo nummer waarin de Leuvenaars zowaar plots dansbaar klinken; iets wat ook terugkomt in de titeltrack, Sosei. Het is erg opmerkelijk dat op deze plaat nu ook geopteerd is voor elektronica, synths en tribale drums. Isbells op dansschoenen? Jawel, en ze staan de groep nog ook. Bovenal klinken ze nog steeds erg filmisch. As Long As It Takes had eigenlijk al lang gebombardeerd moeten worden tot de song van het klimaatprotest in Vlaanderen. Ook de nieuwe muziek zoals in Pass It On roept meteen een waaier aan landschappen in je op.
En toch blijven wij vooral fan van de groep op haar kleinst. Met zijn allen aan één micro, breekbaarheid ten top. Dat aspect is gelukkig niet volledig uitgewist op het nieuwe album. Tired is immers een liedje dat perfect op de titelloze debuutplaat had thuisgehoord. Na het bezwerende, breed uitwaaierende en erg Isbells-atypische Father zijn kleine songs als Tired en Jules meer dan welkom. Meer nog, die lieflijke folk blijft voor ons Isbells op haar best. Cirque Du Soleil pakt misschien ook telkens uit met een nieuw spektakel, maar ook daar vergeet men nooit wat de basis is: mensen raken.