Ishraqiyun - Perichoresis

Mimicry Recordings

We schatten de kans klein in dat u al iets opving van de in San Francisco ontstane satellietband Secret Chiefs 3. Het collectief rond Trey Spruance (zie ook Mr Bungle, uitstapjes naar Faith No More en John Zorn) doet conceptmatig een beetje denken aan Russische matroesjka’s gezien de erg experimentele zeven-in-één-band altijd uit is op nieuw materiaal met nieuwe bezettingen. Zo is ‘Ishraqiyun’ een van de vele muzikale vertakkingen.

De bandnaam is Arabisch voor (spirituele) verlichting terwijl de albumtitel verwijst naar het theologische concept van de christelijke drie-eenheid. De band wordt dan weer beschreven als een "zevenkoppig neo-Pythagoreaanse elektrofolkeenheid met sensitieve surfinvloeden".

Op basis hiervan valt enige esoterische moeilijkdoenerij te verwachten. Gelukkig blijft de muziek bijzonder boeiend. Kenmerkend aan deze specifieke bezetting is de aanwezigheid van nogal exotische instrumenten zoals de sarangi, de esraj en tabla’s naast het traditionele rockinstrumentarium waardoor je een erg fijne mix van oosterse en westerse geluiden hoort.

The 15 en The 7 maken al gauw duidelijk dat Ishraqiyun niets heeft met traditioneel westerse maten en structuren. Complexe, gelaagde nummers zijn het die gelijke delen melodieuze rock aan arabische muzikale structuren koppelen. Kortom: er wordt danig geëxperimenteerd met inhoud en vorm. En het resultaat daarvan is meer dan fraai, vooral gezien de band met zijn experiment en innovatiedrang inspiratie zou kunnen leveren voor menige, andere band. We horen vooral veel oprechte muzikale passie en opwinding en ook dat is erg verfrissend in tijden waarin de middelmaat welig tiert.

Opvallen doet vooral de titeltrack, die het kwartier overschrijft en op zichzelf bijna de helft van de plaat uitmaakt. Dit is een sonische geluidstrip van jewelste. Tijdens Base Phive Futur Cossacks hoor je overstuurde drums en weirde keyboardmelodietjes, die een gevecht leveren met een stoorzender waardoor je als luisteraar de indruk hebt dat de grijnzende knoppendraaier Aphex Twin zich ermee aan het bemoeien is. En ook het knappe Saptarshi, een lekker groovende, Afghaanse traditional, mag er zeker wezen.

Voor de hand liggende muziek is het allerminst, ook niet voor de luisteraar die muzikaal experiment gewend is. Dat blijkt ook uit het hele, esoterisch aandoende concept.  Toch is ‘Perichoresis’ een opvallend hecht en strak album waarop meer dan voldoende gebotvierde creativiteit te horen is.