Isobar - III
Eigen beheer
Na vier middelmatige elpees besloot de Amerikaanse progrockgroep Metaphor wegens het uitblijven van succes er de brui aan te geven. Oorspronkelijk een coverband van Genesis-songs uit de periode Gabriel bleef men, wat het eigen materiaal betreft, vreemd genoeg twijfelen tussen de symfonische muziek uit de jaren zeventig en neo-prog.
Talent was er nochtans genoeg in de rangen, en dus besloten Jim Anderson (bas), Malcolm Smith (gitaar) en Marc Spooner (toetsen) verder te gaan als de instrumentale formatie Isobar. De Zweed Mattias Olsson (White Willow, Änglagård) kwam mee aan boord voor de drumpartijen. Het derde album ‘III’ ziet nu het levenslicht en bevestigt nog maar eens dat je geen zanger nodig hebt om betekenisvolle muziek te maken.
De vorige platen ‘I’ en ‘II’ waren wervelende soundtracks die een goed huwelijk in stand hielden tussen aanstekelijkheid en experiment. Ze lieten de luisteraar alle hoeken van de kamer zien zonder dat die zich buitengesloten voelde. Het amalgaam van prog, jazz en funk werd zo gekneed dat het publiek zich wel intellectueel gestimuleerd wist. Hogeschoolmuziek zeker, maar geen avant-garde.
Op het nieuwe album horen we intussen een gereputeerde band spelen met plezier en tonnen zelfvertrouwen. De crossover van progrock met andere muzikale invloeden is er nog steeds, maar alles klinkt meer gefocust. De toegevoegde viool, sax en trompet klinken nog net iets beter geïntegreerd in het geheel.
Gelukkig gaat die maturiteit niet ten koste van de zoektocht naar geïnspireerde invalshoeken. Soms leidt dat tot iets nieuws, zoals de oosterse accenten en het ritmische gegoochel in The Trouble With Buttons. Maar ook vertrouwde progklanken (zoals de mellotron in Are You Now Or Have You Ever Been? en Objet of de analoge synths in Parts Of Harvey) klinken als een frisse wind in een genre dat wel eens belegen overkomt. De gelaagdheid krijgt bovendien een voorbeeldige mix van studioveteraan Robert Berry (Asia, Six By Six).
Voor de toevallige luisteraar blijft Isobar de lat hoog leggen. De groep brengt het betere bochtenwerk, vergelijkbaar met het circuit van Francorchamps. Luister gewoon maar eens naar 4th Leg of het even onnavolgbare slotnummer Full Nelson. Herhaling en voorspelbaarheid staan niet in hun woordenboek.
‘III’ is een sonisch avontuur, evenwel zonder de kijk-eens-zonder-handen-mentaliteit van pochers en snoevers. Als je op dit niveau kunt spelen en het publiek blijven boeien in afwezigheid van houvast biedende zanglijnen en dit al drie elpees lang, mag je met de grote jongens in de kampioenenliga meedoen.