Isolée - Well Spent Youth

Pampa Records

Drie albums op tien jaar tijd. Rajko Müller, de man achter Isolée, is niet bepaald gul wat releases betreft. Zes jaar na ‘We Are Monster’ ziet ‘Well Spent Youth’ het daglicht: een bezwerende, hypnotiserende plaat waar de vakman Müller al het zonlicht opvangt en zo de spontaniteit en het luisterplezier volledig in de schaduw zet.

Isolée heeft met de even unieke als geniale single Beau Mot Plage uit 2000 de Duitse minimal scene mee op de kaart gezet. Meer zelfs. Debuutalbum ‘Rest’ is een klassieker in de elektronische muziekwereld. En ook opvolger ‘We Are Monster' bevestigde de status van Müller als baanbrekende, revolutionaire pionier in het elektronische mini- en microland.

En toch lijkt hij op zijn derde langspeler te roepen: “Hoor eens wat ik allemaal kan!”. Subtiele effecten, kleine details, intrigerende geluiden, vervormde stemmen, sluipende blips en bleeps… ‘Well Spent Youth’ staat zo bol van minieme, muzikale vondsten, is zo ondoorgrondelijk in zijn gelaagdheid, dat het bij momenten op een geforceerd, elektronisch muziekexperiment lijkt.

En dat is erg jammer, want achter het gordijn van experiment en vakmanschap, ontwaren zich vaak wonderlijk duistere melodieën, ingetogen beats en zinnenprikkelende synths. Zo start opener Paloma Triste als een dromerige track waarbij we – net zoals alle goede oude Isolée-songs – de ogen sluiten om de oren beter hun werk te laten doen. Tot we ze ergens halverwege geïrriteerd terug openen wegens een gebrek aan samenhang en ritme. Dat verdomde experimenteren!

Taktell en Transmission kunnen wel van begin tot eind bekoren. Beiden melancholisch dansbaar, ingetogen opzwepend en vooral zeer sfeervol. Het is die sfeer, ooit één van de handelsmerken van Isolée, die we missen op vele andere tracks. Hold On klinkt machinaal koud, Trop Près De Toi (97’ Interlude) is gewoon vervelend en Going Nowhere heeft zijn naam niet gestolen.

Isolée wil met ‘Well Spent Youth’ een fijne luisterplaat maken die schippert tussen dansclub en woonkamer, tussen droom en realiteit, tussen warm en koud. Wil, want een gebrek aan emotie en sfeer en een overdaad aan elektronische snufjes zorgen ervoor dat de verveling net iets te vaak toeslaat. Het resultaat is een plaat waarop technisch gezien niets af te dingen valt, maar die ons allerminst raakt.