Ivy Falls - Sense & Nonsense
Unday Records
Ivy Falls, was dat niet dat synthpopproject van Fien Deman, die we ooit leerden kennen als breekbare stem van I Will, I Swear? Op het eerste volwaardige album blijft zo goed als enkel die herkenbare stem over.
Al snel wordt duidelijk waarom. Eigenlijk is deze plaat een volledig nieuwe start. En niet alleen omdat Deman zichzelf gitaar en piano leerde spelen en voor het eerst liedjes op die instrumenten componeerde. Nee, je voelt aan de teksten en klankkleuren meteen dat die breuk met het verleden veel dieper gaat.
Amper vier jaar geleden brak ze de neus, beëindigde ze een toenmalige relatie, verliet ze haar huis, verloor haar baan waardoor ze terug thuis moest gaan wonen en noodgedwongen helemaal van scratch opnieuw moest beginnen. Dat kon natuurlijk maar enkel nadat het stof van al die gebeurtenissen was gaan liggen en met de steun van Bram Van Parys (The Bony King Of Nowhere), die debuteert als producer met dit album.
Van Parys, zelf gevierd singer-songwriter, maakt zelf muziek die in het verlengde ligt van de artiesten die de tienerjaren van Deman kleurden, haar eerste muzikale liefde waren. Artiesten als Julia Jacklin, Amen Dunes, Feist, Sharon Van Etten, Sufjan Stevens en Nick Drake Het is dan ook niet verrassend dat haar eigen plaat op die bekende basis steunt. Het popgeluid zwoor ze af. In Blue zingt ze daarover: “It’s not who I thought I was.”
Opnieuw geboren worden ging, net als die eerste geboorte, niet zonder pijn. Maar die pijn leerde haar wel wat belangrijk was: liefde en schoonheid. Nummers als het intrieste Strange Way en het eerder genoemde Blue zijn dan ook niet het enige wat je op de plaat vindt. De plaat begint met het optimistische Golden en centraal vind je bijvoorbeeld Time, een meer uptempo nummer dat aan het eind zelfs even de euforie van de jonge U2 bevat en dat vol hoop zit.
Deman zal echter nooit een tafelspringer zijn. Ze is introvert en stelt zich kwetsbaar op. Maar dat wil niet zeggen dat ze niet sterk is. Dit album getuigt zelfs van de ongelooflijke kracht van een jonge vrouw die heel wat te verduren kreeg en ook nog eens een zware rugzak meetorst sinds haar jeugd (zoals ze ergens zelf zingt), maar toch rechtkroop en met veel zin voor schoonheid en een hoge standaard voor het geluid, een plaat aflevert vol nummers waar je desgewenst wel even mee bezig kan zijn.
“I got multiple occasions now”, zingt ze in afsluiter Lemon. Het is alsof ze het boek ‘De Kat Van De Dalai Lama’ las. Daarin vinden we: “'We worden gedwongen een nieuw pad te bewandelen', zei Tchich Nhat Hahn. 'Een pad dat kan leiden tot grotere harmonie en voldoening, mits we ervoor openstaan…. Zelfs wanneer omstandigheden op de ergste manier verslechteren, liggen er nog nieuwe kansen'”. Deman greep ze. Het resultaat is een prachtig, tijdloos album.