IZZ - Crush Of Night

Doone Records

Eén van New Yorks best bewaarde geheimen: de progrockers van IZZ maken al platen sinds 1998 en zijn frequente gasten in het festivalcircuit. ‘Crush Of Night’ is worp nummer zes en het tweede deel uit een trilogie die begon met ‘The Darkened Room’ (2009).

You’ve Got A Time opent met een vocale melodie die je meteen het album binnentrekt. De harmonieën zijn één van de grote troeven van dit zestal. De veelzijdige stembanden van Tom en John Galgano werken ook geweldig in het lekker groovende Solid Ground.

Een song als Words And Miracles bewijst dan weer hun ritmische inventiviteit. De invloed van het legendarische Gentle Giant komt hier tot leven in de cruciale gastbijdrage van GG-gitarist Gary Green. IZZ als erfgenaam van de meesters van het contrapunt, het is zo’n gek idee nog niet.

Half The Way laat ook horen dat de band uit een stereotiepe duetvorm zoals zang en piano ware passie weet te halen. Tot na drie en een halve minuut Tom Galgano een typische Keith Emerson-solo uit zijn moog knijpt. De verrassingen volgen elkaar nu snel op.

Een batterij drums en toetsen openen The Reality, deel één van de zesentwintig minuten durende suite Crush Of Night. Vervolgens harmony vocals in de stijl van The Beatles en messcherpe gitaren: hier wordt artillerievuur geopend op alle fronten. Zes minuten ver word je overdonderd door alweer een geniale wending die de soulvolle stem van Anmarie Byrnes introduceert. Wat volgt is een passioneel widescreen drama om duimen en vingers bij af te likken.

De signatuursound van IZZ laat zich het best omschrijven als crossoverprog met flarden jazz (de piano), funk en pop. Zoveel virtuositeit die niet zichzelf bedient maar ten dienste staat van de overdracht van emoties. Op de Amerikaanse manier die je ook terugvindt bij genregenoten Spock’s Beard, Discipline en Echolyn.

Ook het tweede deel The Crush Of Night is een half mirakel: een echt progressief nummer met een popgevoeligheid, die zelfs de middle-of-the-road-luisteraar niet koud zal laten. Knap overigens hoe men hier een piano-etude, bij de lurven grijpende soulfunk en een weerbarstige gitaarsolo in één nummer weet te passen alsof het nooit anders had gekund.

Even toegankelijk is Almost Over, maar de vette moog en het gitaargedreven crescendo laten er verder geen twijfel over bestaan dat hier een talentvolle progband aan het werk is. Schiet maar eens op met dat derde deel!