J. Cole - 2014 Forest Hills Drive
Columbia Records
J. Cole heeft zijn ouderlijk huis in Fayetteville opgekocht en daar hoort een housewarming bij. Er is een speelhoekje voor de kinderen voorzien, iedereen kan zich tegoed doen aan voldoende hapjes en drankjes en de rokers mogen gaan dampen onder een partytent in de tuin. Voor wie komen wil: het adres staat op de cover. En neem gerust iemand mee. Zo lang ze zich maar netjes gedragen.
Neen, J. Cole staat niet bekend als de meest brutale rapper. Neen, J. Cole heeft nog altijd niet beslist of hij nu een rapper of een zanger wil zijn. En neen, J.Cole is nog steeds niet de “God van de hiphop”, al claimt hij zelf van wel. Wat is hij dan wel? Een meeloper, die stoer doet in groep maar in zijn broek schijt van schrik wanneer er iemand in zijn buurt onverwacht niest. Een verwend nest, dat zich als klein jongetje verschool achter de rok van zijn moeder. En nog steeds een bijzonder grote mond, die s ’nachts met het licht aan slaapt en droomt van een grote carrière. Maar, en dat mag ook gezegd worden, met dit album levert hij wel zijn sterkste werk tot nog toe af.
Zeer goed tot uitstekend is het beatmateriaal op deze plaat. De samen geknutselde samples zijn warm, speels en kinderlijk eenvoudig. Beats als smeltende raketijsjes, maar zo doeltreffend als een trap van een peuter tegen een kwetsbaar scheenbeen. St.Tropez is een Mobb Deep-beat in r&b-vorm, G.O.M.D. doet ons denken aan iets van Supertramp, al moet je het wel enkele keren afspelen om het volledig te kunnen vatten en No Role Modelz is qua beat gewoon een knaller. Bijkomend pluspunt: alles komt van de hand van Cole zelf. Hij verbouwt zijn huis dus zelf. Al maakt een goede façade jammer genoeg nog geen aangename buurman.
Voor wie het zich nog afvroeg: Cole kan ook best wel aardig rappen; en aardig zingen. Geen wonder dus dat hij twijfelt welke richting hij wil uitgaan. Apparently is een excellente kruisbestuiving van een mooi gezongen refrein en een zieke flow – vooral zijn laatste verse is klasse. Het nummer is meer dan terecht naar voor geschoven als single en samen met G.O.M.D. het bewijs dat Cole technisch erg sterk in zijn schoenen staat.
Alle ingrediënten lijken aanwezig voor een sterrenmaaltijd, zou je zo denken. Dus wat is het probleem nu eigenlijk? Wel, niet in elk nummer toont Cole zijn klasse. A Tale Of 2 Citiez en Fire Squad lijken op het eerste gehoor fijne nummers, maar zijn in nuchtere toestand gewoon een kopie van Drake. Een collegarapper die hij nota bene een veeg uit de pan geeft in January 28th, het openingsnummer op deze plaat. En niet alleen Drake moet het ontgelden, ook Kendrick Lamar, Slick Rick, LL Cool J, Rakim en Big Daddy Kane worden verwezen naar de ereplaatsen, want: “Cole Is God”. Het lef! Terwijl hij bezig is beschuldigt hij op Fire Squad ook nog eens alle blanke rappers voor het stelen van de “zwarte muziekcultuur”. Kijk er de lyrics op na, we verzinnen het niet.
Stoer doen, het hoort er allemaal bij. Maar wat dan gezegd over Wet Dreamz, een nummer waar hij zeer gedetailleerd vertelt over zijn… ontmaagding. Que? Of wanneer Cole vertelt over een “kennis” die dealer is – stoer hoor! J.Cole neemt hier een alter ego aan, dat hem, als rapper van de alledaagse middenstand, absoluut niet staat. Het brengt het niveau van de plaat omlaag. En dat is spijtig als je ziet hoeveel capaciteit en vakmanschap erin schuil gaat.
J.Cole is en blijft een braaf jongetje, dat af en toe wild om zich heen schopt. Voor wie het iets zwaardere rapwerk gewend is hebben we één advies: laten liggen. U zal zich kapot ergeren aan de arrogantie en de lachwekkende, infantiele woordspelingen en teksten. Voor wie een aangenaam achtergrondmuziekje wil, waar zelfs die van ons niet kan bij stilzitten, hebben we een ander advies: kopen! Wat de housewarming betreft: we zullen er zijn. Al zullen we een fles Hennessey bij hebben, binnen roken en de kinderen bij de grootouders laten. Zo zijn wij dan weer wel.