J. Tillman - Vacilando Territory Blues

Bella Union

Als ‘Vacilando Territory Blues’ in de brievenbus valt, gaan bij ons allerlei waarschuwingslampjes branden. J. Tillman, auteur in kwestie, is namelijk ook drummer van Fleet Foxes, en het toeval wil dat die stilaan heilig verklaarde band niet meteen tot onze favorieten behoort. Vast een cynisch trekje van de hoofdredacteur! Maar we houden wel van spanning in het leven en dus betreden we onvertogen dit met wolfsklemmen en schietgeweren bezaaide pad.

Ray Lamontagnes zalvende stem schalt ten huize Van Gestel veelvuldig uit de boxen dezer dagen. En als je daarna dit beestje voorgeschoteld krijgt, kan je niet anders dan teleurgesteld zijn. Jawel, Tillmans stem is opvallend en zijn werk doet inderdaad denken aan die andere zwartkijker, Bonnie ‘Prince’ Billy, u misschien ook wel bekend onder de naam Will Oldham of allerhande andere paleiswachters. Maar de magere liedjes kunnen onze aandacht niet bij de les houden. Zelfs niet als hij wordt bijgestaan door enkele van die andere vossen, zoals in opener All You See.

De instrumentatie blijft aanvankelijk beperkt tot (akoestische) gitaar en enkele verloren gelopen pianoklanken, en ook dat draagt niet meteen bij tot de beluisterbaarheid van dit plaatje. Begrijp ons niet verkeerd: het is zeker niet slecht, maar het beklijft niet.

Als er op Steel On Steel dan blazers, drums en elektrische gitaren worden bijgehaald, schrikken wij even uit onze winterslaap. Hier word je even meegevoerd naar de jaren zestig, maar opnieuw worden geen brokken gemaakt. Het is allemaal te gezapig.

Geef ons dan maar het rauwe en onheilspellende dat uitgaat van een song als Barter Blues. De cello’s en de verdwaalde banjo kunnen ons veel meer bekoren dan het voorafgaande geneuzel. Met de snerpende gitaren van de reprise lukt het moeiteloos om ons wel bij de les te houden. En hetzelfde geldt voor het jazzy gefreak van New Imperial Grand Blues. De repetitieve bas- en pianolijn maken ook dit nummer uiterst genietbaar.

Maar helaas, met Master’s House, Someone With Child en Above All Men hervalt de man in het oude, saaie gedoe om nooit meer de middelmaat te halen. Het zag er nochtans even goed uit.

Ongetwijfeld hebben we hiermee tegen enkele schenen geschopt, maar wij gaan er nu eenmaal vanuit dat onze lezers volwassen genoeg zijn om een recensie te kunnen relativeren. Wat ons betreft kan het verdict echter alleen maar negatief zijn.

De man speelt op 7 maart ten dans in de Brusselse Botanique.