Jackson Scott - Melbourne

Fat Possum Records

Vanuit een klein dorpje in North Carolina nabij de Blue Ridge Mountains, doorgaans een broedplek voor langbaardige troubadours en meerstemmige blokhutcollectieven, komt een heerlijk lofipopplaatje naar ons toe gevlogen. En het is ene Jackson Scott, die dat plaatje heeft bij elkaar geschreven.

Veel is er niet geweten over Jackson Scott. En dat is niet meer dan normaal. Hij is twintig jaar oud, een schoolverlater en werkte tot voor kort in een ijssalon. Een job die hij overigens kwijtspeelde, toen hij een late shift skipte om een Ty Segall-concert bij te kunnen wonen. Dat alleen al zegt meer dan genoeg.

Hoewel Scott zelf Syd Barrett aanhaalt als zijn grootste invloed, zijn vergelijkingen met indiegrootheden als Bradley Cox (Deerhunter) en Mac Demarco meer voor de hand liggend. De psychedelische en ietwat vreemde sfeer die de plaat uitademt, roept dan wel gelijkenissen op met Barrett, maar de fuzz, noise en het dromerige gitaarspel zijn eigenlijk veel eigentijdser dan hij misschien zelf zou wensen.

Het mooie aan ‘Melbourne’ is de gelaagdheid. Vanaf de eerste luisterbeurt wordt je geprikkeld door heerlijk jinglejangle-gitaarspel en popmelodieën. Vooral Scotts stem is daarbij een belangrijke factor. Maar naarmate je meer wordt ondergedompeld in het album, komen verborgen harmonieën en hooks doorgesijpeld. Zo heeft opener Evie bij aanvang iets verontrustends en zelfs griezeligs, maar het nummer groeit geleidelijk aan uit tot één van de mooiste nummers op de plaat.

Het is een plaat met vele gezichten en zonder dieptepunten. Elke stijl, die Scott zich aanmeet, past in het totaalplaatje en klinkt niet als een trucje dat hij kopieert van zijn tijdsgenoten.

Maar bij momenten klinkt ‘Melbourne’ rommelig en ontbreekt het aan structuur. De aanwezigheid van de vele invloeden en vooral het uiteenlopende stemgebruik van Scott zorgen ervoor dat het album niet overkomt als één gebald geheel.

Met uitzondering van Evie en Together Forever, misschien wel de twee hoogtepunten van de plaat, klokt elk nummer af rond de twee minuten. Veel van deze songs bevatten zoveel aanzetten van ideeën, dat je het gevoel krijgt dat er meer mee gedaan kon worden. Het is daarom dat deze plaat meer aanvoelt als een demo dan als een debuut.

Maar doorheen de fuzzy structuren en rommeligheid is de magie altijd aanwezig. Harmonie en melodie nemen, zeker na enkele luisterbeurten, telkens de bovenhand. 'Melbourne' schept hoge verwachtingen voor de toekomst van Jackson Scott. Een prima plaat en een schoolvoorbeeld van hoe prachtig lofi kan zijn. En nu helemaal gaan voor dat echte debuut.