Jaga Jazzist - Starfire

Ninja Tune

Wat een verhuizing al niet teweeg kan brengen. Lars Horntveth, de frontman van het Noorse Jaga Jazzist, verliet Noorwegen voor het zonnige, drukke Los Angeles, hetgeen niet zonder gevolgen bleef voor het nieuwe album van de band. Dat klinkt behoorlijk modern en futuristisch en tezelfdertijd wordt de classic Jaga Jazzist-sound van een behoorlijke upgrade voorzien. Helemaal het verleden verloochenen doet hij niet, wel is er een nogal opvallende koerswijziging voor de Noorse jazzband uit de Ninja Tune-stal.

Jaga Jazzist gooide recent nog hoge ogen met de meer experimentele opnames met het Britten Sinfonia-orkest waarbij ze vanuit een heel andere, eerder symfonische invalshoek eerder werk live herwerkten. Een droom die eindelijk uitkwam, want samenwerken met een orkest stond al veel langer op het verlanglijstje van de Noren. Dit illustreert meteen ook dat band en label onophoudelijk nieuwe wegen blijven opzoeken. Met veel succes, want net die opnames waren een meer dan bijzonder hoogtepunt in hun inmiddels twee decennia lopende carrière (luister zeker ook eens naar “‘94-’14” dat die carrière behoorlijk goed in kaart brengt).

En nu is er het nieuwe ‘Starfire’, het zesde album inmiddels, dat dus behoorlijk van de classic Jaga Jazzist-sound afwijkt. Alhoewel, het is behoorlijk tricky om hun ‘classic’ sound te omschrijven gezien die zowat overal wat uit haalt (jazz, rock, hiphop, reggae, klassiek, .. noem maar op). Wel, deze band, die met geen enkele andere band echt te vergelijken is, neemt met zijn nieuwe album een zevenmijlsstap en laat het gezamenlijke peloton ver achter zich. To boldly go where no Norwegian has gone before, of iets in die aard.

Inspiratie voor het nieuwe album vond Horntveth onder meer in het nachtleven van L.A. Telkens schipperend tussen Noorwegen en Los Angeles vervoegden een of meerdere bandleden hem, waardoor ‘Starfire’ grotendeels in Los Angeles geschreven werd, maar de definitieve fullbandopnames in Oslo plaatsvonden.

Het nieuwe album is behoorlijk ambitieus. De band werkte twee jaar aan ‘Starfire’ en dat is er duidelijk aan het horen. Slechts vijf kosmische composities zijn er te horen, waarvan de speellengte varieert tussen een dikke zeven minuten tot ruim een kwartier.

Het lijkt erop dat de band een erg opzwepende soundtrack bij een tot op heden onuitgegeven film heeft gemaakt. Het titelnummer doet initieel nog vaag denken aan eerder werk, maar nog geen minuut ver en de band slaat al een heel aparte, atmosferische kant in. Dat wordt dan consequent aangehouden tot er plots heel wat ritmische breaks opduiken alvorens het tempo nog eens danig opgevoerd wordt. En net als je denkt dat de song voorbij is, wordt het centrale motief nog eens herhaald.

Big City Music is met zijn dik tien minuten speellengte een van de uithangborden van dit album en maakt zijn titel meer dan waar. Futuristische geluiden, complexe ritmes, tempowisselingen en vele melodische erupties maken van deze wervelende track slechts een van de hoogtepunten van ‘Starfire’. De beelden moet je als luisteraar erbij denken. Shinkansen is op zijn beurt rustiger van aard. Je hoort er, door het gebruik van akoestische gitaren bij intro en outro, vage verwijzingen naar Pink Floyd en Radiohead in. Naast minimalistisch gitaarwerk horen we ook tuba’s en discreet drumwerk.

En met Oban en Prungen tracht Jaga Jazzist te laten horen dat ze bijzonder veel werk in de studio verricht hebben. Dat roept de vraag op hoe de band live met de nieuwe composities omgaat. Jaga Jazzist verruimt met ‘Starfire’ de eigen jazzy horizon en klinkt meer edgy en elektronisch dan ooit. Ze slaan een erg boeiende richting in, al is ‘Starfire’ als album misschien net iets te complex van aard en misschien is de koerswijziging een net iets te grote stap vooruit.