Jaguar Love - Take Me To The Sea

Matador Records

Toen Bloodbrothers leeggebloed waren, zochten gitarist Cody Votolato en zanger Johnny Whitney uiteraard elders hun heenkomen. In Jay Clark, omgevormd van gitarist bij Pretty Girls Make Graves tot drummer en multi-instrumentalist, vonden ze de ideale partner in crime. Dit trio ging op zoek naar een eigen sound, maar of Jaguar Love dat dan moet zijn, durven wij te betwijfelen. Let wel, er staan wereldnummers op dit schijfje. Opener Highways Of Gold blijft meteen aan je ribben kleven. Perfecte gitaarhooks en inventieve drums doen de adrenaline door je lijf pompen. Langzaam perst deze prima track alle lucht uit je longen. De verwachtingen voor het vervolg van ‘Take Me To The Sea’ worden dan ook meteen zwaar opgedreven. Muzikaal zit het meestal ook best lekker. Votolato laat zijn gitaar scheuren, gieren, kraken en piepen op de juiste momenten en Clark draagt niet alleen zijn percussieve steentje bij. Ook als hij de toetsen beroert, krijgt het respectievelijke nummer meerwaarde. Tot zover geen vuiltje aan de lucht. Ook de productie – opnieuw van manusje-van-alles Clark – zit best goed. De nummers klinken niet superclean, maar zeker ook niet lofi. Hier werd duidelijk de nodige tijd en moeite in gestoken. Het schoentje wringt hem vooral (en dan hebben we het over blaren zo groot als een vuist) op het vlak van de zang. Als Whitney zich inhoudt zoals in Georgia, bij momenten in The Man With The Plastic Suns en nog enkele andere nummers, is zijn stem nog te pruimen. Maar door de band genomen klinkt hij eerder als een verzameling smurfen wiens voeten boven een smeulend vuurtje worden geroosterd. Uiteindelijk is het dan ook bijna onmogelijk om de hele cd in één ruk uit te zitten. In die mate zelfs dat je je op de duur afvraagt of er niet met zijn stem is geknoeid. Daarvoor volstaan zelfs stalen zenuwen niet. Tussen de credentials vind je trouwens Queens Of The Stone Age (met wie ze onlangs op tournee gingen) terug. Maar laat dat in elk geval niet de aanleiding vormen voor de aankoop van dit album. Eigenlijk is het vreselijk jammer want Jaguar Love heeft het in zich om de supergroep te worden waartoe de individuele manschappen in staat zijn. Maar het volstrekt overdreven stemgebruik van Whitney helpt de hele boel om zeep. Kan er iemand deze jongen misschien verlossen van zijn heliumverslaving?