Jake Bugg - Jake Bugg

Mercury

Hypes zijn vaak een extra reden om wantrouwen op te wekken. Public Enemy zong er al over in de late jaren tachtig van de vorige eeuw. Maar van tijd tot tijd staat er iemand op waarvan je met recht en reden kan zeggen: "Believe the hype, godverdomme." En zo iemand is Jake Bugg. 

In een wereld waarin Mad Men op televisie te zien is en elke hipster z’n eigen kleren naait of groenten uit de eigen moestuin eet in plaats van lasagne uit de Aldi is retro het nieuwe hip. Jake Bugg is hip en dus ook retro. Volg je nog?

De debuutplaat van Jake Bugg – eenvoudigweg ‘Jake Bugg’ getiteld – liet maar liefst vier singles aan zich voorafgaan: Lightning Bolt, Taste It, Trouble Town en de huidige single Two Fingers. Een slimme zet, want zo zijn er op de debuutplaat meteen een aantal herkenningspunten. En wat straffer is: het zijn vier ijzersterke singles.

‘Jake Bugg’ telt veertien songs en daarvan blijven er tien onder de drie minuten. Er zit dus vaart in. Openen doet de plaat met Lightning Bolt, een stevige single waarbij de vergelijking met de jonge White Stripes niet ongepast lijkt. Een korte maar krachtige solo snijdt de song doormidden en net als Jack White lijkt Jake Bugg te houden van al wat retro is om het vervolgens naar zijn eigen hand te zetten.

De nasale zangstijl van Jake Bugg doet inderdaad aan Bob Dylan denken en die kenmerkende stem gebruikt hij om zijn songs kracht bij te zetten. Two Fingers doet denken aan The Beatles, maar ook aan Alex Turner en Miles Kane, recente helden die hun liefde voor The Beatles nooit onder stoelen of banken hebben gestopt. Naast een aanstekelijk refrein heeft Two Fingers ook een goede tekst: over opgroeien in Cliffton en willen ontsnappen aan ruziënde ouders. Het is de song die er altijd al geweest lijkt te zijn, maar nu pas geschreven is.

Ook in Seen It All blijkt opgroeien in Cliffton geen pretje. We horen Bugg zingen over een feestje waar hij naartoe ging, hetgeen niet de beste keuze bleek te zijn: “I could sense the mounting tension / I could feel the violence / And then they took a guy outside and someone stabbed him with a knife”.

Bij Simple As This zitten we aan track vijf en we hebben al evenveel wereldsongs gehoord. Soms klinkt Jake Bugg als The Beatles, een andere keer doet hij denken aan Bob Dylan, Johnny Cash of Roy Orbison en een enkele keer, bijvoorbeeld in Simple As This, zelfs aan Simon & Garfunkel. En dat is, voor alle duidelijkheid, geen belediging. Veel referenties en niet van de minste, maar het sterke aan ‘Jake Bugg’ is dat dat niet echt opvalt.

Hier en daar krijgt Jake Bugg het verwijt dat hij wel songs kan schrijven, maar nog een eigen smoel moet zoeken. En inderdaad, deze debuutplaat is van een crimineel hoog niveau, maar ook veelzijdig. Vlotte songs als Lightning Bolt en Taste It staan naast rustiger werk als Country Song of Broken. En op geen enkel moment stoort dat.  

Een ander verwijt dat Bugg wordt gemaakt is dat je zijn prille leeftijd kan aflezen aan de teksten, maar als hij in Country Song “Please just come on back home to me / So I’m not all alone” zingt dan breekt ook ons hart. Want op liefde staat geen leeftijd. En als een dertiger als Koen Buyse een plaat mag wijden aan zijn gebroken hart, waarom zou Jake Bugg er dan niet over mogen schrijven?

In 2012 kregen we al veelbelovende debuutplaten van Alt-J, Django Django en Cold Specks. Jake Bugg mag zonder schroom aan dit lijstje van veelbelovend talent toegevoegd worden. Deze jongeman heeft zonder twijfel een meesterwerk gemaakt. Wereldfaam lonkt.