Jamaica - Ventura
Control Freak
Jamaica, een Frans gitaarduo in tegenstelling tot wat hun naam doet vermoeden, is terug. Drie jaar geleden lieten ze de zon op hun eentje schijnen dankzij hits als I Think I Like U 2 of Short & Entertaining. Met die welkome ervaring rijker ruilden ze Justice als producers in voor Phoenix. Althans, Xavier de Rosnay van die eerste voor Laurent d’Herbécourt van die laatste. Het effect daarvan? Tja...

De cleane sound die ze hadden op debuut ‘No Problem’ lijkt in opener 2 On 2 al meteen weg. De gitaren zijn er nog, maar nu aangevuld met heel wat geluiden in de rand. Denk dan aan extra percussie, zang of zelfs piano. Hello Again hanteert dezelfde pak en diende als voorgaande single als ideale brug tussen de twee albums.
De gitaarsolo’s zijn nog steeds talrijk aanwezig in de versterkte geluidsmuur, maar het onbezonnen geluk lijkt bezonken. Iets wat de band zelf wijdt aan de invloed van dit album: de Amerikaanse popcultuur in films (Ventura Boulevard in combo met een Pontiac uit 1972, weet u wel) en het werkproces met Peter Franco, een man die meewerkte aan ‘Random Access Memories’ van Daft Punk. Eerste opvallende zijweg is Houdini, met enkele synths en stop-motion percussie.
Hun softe garagepunk lijkt een steeds kleiner wordend stipje aan de horizon wanneer ze die synths ook naar de voorgrond laten komen in Golden Times, met de vocals van Tunde Adebimpe uit TV On The Radio. Denk Das Pop, maar dan minder ADHD. De indruk die ze daarmee nalaten is verre van slecht, enkel een pak anoniemer. Kunt u All Inclusive, Ferris Wheeler of Same Smile (op het refrein na) misschien nog neuriën na het beluisteren van het hele album? Veel feelgood, weinig weerhaakjes.
High Then Low en Ricky proberen de spierballen wel te doen rollen hoor, maar grijpen daarvoor te vaak naar de akoestische gitaar of piano in plaats van naar elektrisch geweld. Rushmore lacht onze hoop op meer rock ’n’ roll zelfs vierkant uit met een power ballad. De redding komt er alsnog dankzij Turbo, een instrumentale brok energie, en Goodbye Friday, wat een overschotje lijkt van op het debuut. Maar dan wel een overschotje met een geniale outro.
Dit is nog steeds een rasechte radiopopplaat voor overdag, maar toch al een pak minder zonnig dan hun debuut. Het daagt soms te denken dat net dat hun kracht was.