James Blake - James Blake
Universal Records
We verbazen ons nog steeds over de snelheid waarop deze jonge twintiger evolueerde. Van zijn eerste dubstepexperimenten naar deze eerste titelloze plaat zit toch een behoorlijk afgelegde weg. Hij neemt hiermee een grotere afstand van de dubstepscene en legt zich nu toe op songs en zijn eigen stem. En hoewel zijn vroegere werk al behoorlijk fragiel kon klinken, lijkt James Blake op deze plaat volledig uit porselein te zijn vervaardigd.
In zijn nummers zitten leegtes, maar interpreteer dat maar niet als een gat in de autosnelweg. Hij gebruikt stiltes om je naar de keel te kunnen grijpen. Het moment waarop je op het puntje van je stoel zit, je ademhaling even stokt en je net een seconde langer moet wachten dan je eigenlijk voorzien had. Hij laat je even balanceren op de richel en laat je dan na een korte aarzeling los.
Dat doet hij uiteraard met verve op het ondertussen alom bekende Limit To Your Love. Feist en Chilly Gonzales, die het nummer mee schreef, lijken anders in tegenstelling tot de rest van de wereld niet meteen wakker te liggen van James Blake’s versie. Nochtans fileert Blake hun song vakkundig om er zo de essentie uit te halen. De diepe bassen getuigen nog steeds dat de song volgens James’ idee vooral voor de clubs bedoeld was.
Verwijzingen naar zijn dubsteproots vind je nog maar sporadisch terug op dit album. In I Never Learnt To Share laat hij de beats kort freaken en in I Mind en het geweldige To Care (Like You) herkennen we de James Blake van ‘Klavierwerke’ en ‘CMYK’. Maar hij besteedt er duidelijk minder aandacht aan, al zitten zijn nummers vol vocoders, effecten en verknipte vocalen. Het is vooral onmogelijk geworden om Blake nog in een vakje te stoppen. Dubstep, elektronica, folk, indie? Wat doet het er ook toe.
Nee, de song op zich staat nu vooraan zijn prioriteitenlijstje. En in combinatie met zijn stem en piano doet hij ons soms denken aan Anthony And The Johnsons. De eerste twee minuten van I Never Learnt To Share bijvoorbeeld. Of Give Me My Month en Why Don’t You Call Me. Het is even schrikken bij iemand die we eerder dichter bij Burial en Four Tet geplaatst. Op The Wilhelm Scream vallen deze twee gezichten dan weer perfect samen in een aangrijpend nummer dat begeleid wordt door warme beats en melancholische elektronica.
De enige keer dat we niet helemaal mee zijn is bij Lindesfarne I dat een beetje melig op en neer kabbelt, maar dat wordt gelukkig al weer snel recht getrokken in het vervolg daarop. En verder geloven we alleen maar dat de toekomst veel belovend kan worden. Deze jongen heeft ongetwijfeld het beste nog niet van zichzelf prijs gegeven.
James Blake draait op 19 februari plaatjes in Leuven tijdens het Kulturama Festival.