James Blake - Overgrown

Atlas Records

Met zijn titelloos debuut kroonde James Blake zich in 2011 tot prins van de 'Quiet is the New Loud- familie', met onder andere The xx en Jamie Woon aan de andere takken van de stamboom. Bevestigen is geen eenvoudige opdracht, aangezien de aandacht rond zijn debuut werd opgepompt door twee covers (Limit to Your Love van Feist en Case of You van Joni Mitchell). Toch kwijt de jonge Londenaar zich meer dan aardig van die taak.

‘Overgrown’ biedt een goed overzicht van de vele gezichten van Blake: zowel de dj, de chansonnier als de geluidsbricoleur komen aan bod. Zoals verwacht is het weer even wennen, want Blake serveert geen conventionele popmuziek. Om er een cliché tegenaan te gooien: zijn muziek moet onder je huid kunnen kruipen en dat doet ‘Overgrown’ na verloop van tijd zonder twijfel.  

Om te beginnen bij de titeltrack. Die pakt passieve luisteraars die de cd opzetten als achtergrondmuziek bij hun nekvel en haalt hen meteen weer bij de les. Blake bouwt trapsgewijs op van minimaal tot chaos naar het einde met tussendoor tweemaal een prachtig panorama om bij uit te rusten. Gepakt op snelheid kan je zeggen, want zo’n straffe start hadden we niet verwacht.

Ook van onze melk waren we bij DLM, waarbij de stekker wordt uitgetrokken en enkel stem en piano het werk doen. Nog eentje: Life Round Here vaart op een standaard hiphopbeat en ritmisch toetsenspel, maar de toenemende complexiteit doet met de eindstreep in zicht je hoofd tollen. Of neem slotakkoord Our Love Comes Back, dat op het eerste gehoor de plaat rustig laat uitdoven, maar dan toch weer prikkelt en erg warm en teder aanvoelt, net als een kat die speels langs je been streelt.

Een misstapje valt er op te tekenen. Take a Fall For Me is de veelbelovende e-mailsamenwerking met  Wu-Tang Clan-rapper RZA, iets waar we halsreikend naar uitkeken maar luisterbeurt na luisterbeurt beteuterd bij achterblijven. Het nummer zit duidelijk niet goed in zijn vel: er zit geen chemie tussen de samples en het gerap en bijgevolg heeft de track de kwaliteit van een overbodig b-kantje.

Die misstap wordt echter meteen rechtgezet met het geniale Retrogade, veruit Blake’s beste persoonlijke nummer tot nog toe. Hij klimt vinnig over toonladders en opnieuw wordt er uitgekiend opgebouwd naar een uitgesponnen climax.  

Naar het einde toe wordt de spanning opgevoerd. Voor Digital Lion ging Blake op de koffie bij Brian Eno. Met als resultaat: pulserende beats en een op hol geslagen drumcomputer die het tempo bepalen in een uiterst sfeervolle en duistere track. Avontuurlijk en akelig tegelijkertijd. In tegenstelling tot die andere samenwerking op de plaat valt hier alles wel op zijn juiste plaats.

Als er nog enige twijfel bestond over het eventuele eendagsvliegstatuut van James Blake, dan veegt hij die nu met een stevige haal van tafel. Ook al is ‘Overgrown’ een groeiplaat waar je een beetje geduld voor moet opbrengen, het is er eentje die keer op keer indrukwekkender wordt. Straffe plaat van een groot talent.