James Holden - The Inheritors

Border Community

Bij het verschijnen van zijn debuutplaat ‘The Idiots Are Winning’ zijn we James Holden pas echt beginnen te appreciëren. Voordien leek hij zich vooral in te laten met progressive house voor spierbundels. Sindsdien zien we hem opduiken in het gezelschap van Four Tet en Caribou, plakt hij in dj-sets plaatjes van Walls en Mogwai aan elkaar en remixt hij liever Radiohead dan Britney Spears.

Maar op een remixopdracht hier en daar na, leek Holden weer even van het toneel verdwenen. Hard aan het knutselen aan ‘The Inheritors’, vermoeden we. Want makkelijk heeft hij het zichzelf alleszins niet gemaakt. En ook van de luisteraar vraagt hij het nodige doorzettingsvermogen. Al doet een paar keer met de open geest luisteren al wonderen. En we willen vooral ook weten welk merk paddestoelen de man consumeert.

Holden is trouwens niet de enige producer die singles voor de dansvloer maakt en daarnaast graag uitfreakt op zijn albums. John Talabot verbaasde de wereld met het sublieme elektronicaplaatje ‘Fin’, en ook Trentemøller heeft al lang duidelijk gemaakt dat er meer is dan de gebruikelijke “four to the floor”-beat. En nu we het tweede album van Holden beluisteren, daagt het ons dat hij zich eigenlijk nog heeft ingehouden op zijn eerste plaat.

'The Inheritors' klinkt heel warm en menselijk. Chaotisch ook. Nummers eindigen vaak in een kakofonie van elektronica en allerhande instrumenten. Beste voorbeeld daarvan is The Caterpillar’s Intervention, waarop producer en multi-instrumentalist Etienne Jaumet saxofoons op elkaar stapelt tot je het gevoel krijgt volledig omringd te zijn. Ongetwijfeld een van de krachtigste nummers van deze zeventig minuten durende brok.

Door met taperecorders en analoge synths te werken, krijgen we soms het gevoel naar een krautrockalbum te luisteren. De leefwereld van Amon Düül, Tangerine Dream en Cluster. Maar een imitatie zouden we het zeker niet noemen. Dat krautrockgevoel zit er eerder in verwerkt. Holden lijkt zich met een hele groep al jammend een weg te banen doorheen het album, maar maakt er wel een heel eigen verhaal van.

Op Rannoch Dawn en A Circle Inside A Circle Inside lijkt zelfs de experimentele noiseband Black Dice mee te spelen, en Battles lijkt ook een keer de revue te passeren. Wie toch echt meer voor de dansvloer wil gaan, zal zich moeten uitleven op Blackpool Late Eighties, dat een hele weg opbouwt, om dan met een smak op je gestel in te slaan.

Wie zijn elektronica graag warm, divers en uitdagend geserveerd krijgt, zal even zoet zijn met ‘The Inheritors’. Een album dat ongetwijfeld nog even boven ons hoofd blijft hangen.