James Pants - James Pants

Stones Throw

De muziek van James Pants leek ons altijd uit een groezelige garage te komen. Hoewel zijn creaties vol zitten van boogie, hiphop, funk en soul, breit het newwavekantje er steeds weer een donkere krocht aan vast. Op zijn derde album slaagt hij er in met dezelfde elementen minder zwaarmoedig te klinken. We moeten zelfs toegeven dat we er zowaar vrolijk van worden. Waar gaat dat nog eindigen?

De Amerikaanse Pants werd ontdekt door Peanut Butter Wolf van het Stones Throw Records label waar ook mooi volk als Madlib, Dâm-Funk en Aloe Blacc verblijven. In 2008 bracht hij er zijn eerste album ‘Welcome’ uit. Een jaar later volgde ‘Seven Seals’. Die twee albums leken ons toen meer een kruising tussen Arabian Prince en Joy Division. Joy Division herkennen we er nog steeds in, maar de electrofunk heeft iets meer plaats moeten ruimen voor invloeden uit indierock en zogenaamde “haunted house” ofte chill wave.

Clouds Over The Pacific en Incantation hebben dan ook wat weg van Memory Tapes of Oh No Ono, met daarop een engelenstemmetje dat ons dromerige momenten bezorgt. In A Little Bit Closer zit de psychedelica van Primal Scream verborgen. Of wat dacht u van de met distortion overgoten rock-'n-roll in Darlin’ en Screams Of Passion.

Het korrelige geluid geeft die nummers een tijdloos cachet waardoor ze zowel uit een ver verleden als in futuristische toekomst kunnen komen. Het Shobaleader One-project van Squarepusher komt even naar boven in Kathleen. Smooth, sexy, funky shit. We zouden het inkaderen als we konden.
De manier waarop James Pants de touwtjes in handen houdt is opmerkelijk. Nergens overdrijft hij en steeds weegt hij alles mooi af. Alsof er een bende freaks netjes gedirigeerd wordt en hun waanzinnige instrumenten op eigengereide wijze de baan volgen.

Luister een keertje naar Dreamboat en je waant je in een obscure science fiction film uit 1956. Verder is dit vehikel ook de ideale soundtrack voor dagdromers van het eerste uur. Wij hebben pas na drie dagshiften terug voet op aarde gezet.

Zonder op enige wijze te willen overdrijven, heeft deze plaat ons bij het nekvel gegrepen van bij het begin en liet ze ons pas los na de allerlaatste noot. Een mooi staaltje vakwerk waar wij ongetwijfeld nog eental lichtjaren zoet mee zijn. Mocht u ons zoeken, wij zitten waarschijnlijk al in ons derde hiernamaals te genieten van bloemetjesbehang en blauwe wolken. U bent steeds welkom.