James Yuill - Movement In A Storm
Moshi Moshi
‘Turning Down Water For Air’ was niet het debuut van James Yuill. In eigen beheer had hij al een folkplaat uitgebracht. Maar met die tweede release werd hij wel opgepikt door Moshi Moshi Records en kreeg hij plotseling een heleboel aanbiedingen voor optredens. Nu is er zijn derde release, en zoals hij ons ooit meedeelde, zou op ‘Movement In A Storm’ de balans moeten overslaan in de richting van de elektronica.
In opener Give You Away (gratis te downloaden op zijn website) houdt hij alvast woord. Zijn akoestische gitaar wordt even opzijgezet en maakt er volledig plaats voor beats en bleeps. Vocaal krijgt hij voor het refrein in dat eerste nummer de steun van Rebecca Taylor van Slow Club. Het resultaat is leuk, maar eerder gewoontjes in tegenstelling tot de frisse nasmaak die zijn vorige plaat naliet. De onschuld lijkt verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor elektronica.
In Crying For Hollywood haalt hij zijn gitaar toch weer terug boven. De beat is er nog steeds, maar het is een sample van zijn akoestische gitaar die het nummer overheerst. Over die sample speelt Yuill dan weer andere gitaardeuntjes, waardoor het nummer ten opzichte van de opener iets aan authenticiteit wint.
Wat wel nog steeds een constante is in zijn werk, is zijn typerende stem. De man weet er schijnbaar moeiteloos toch het nodige gevoel in te leggen, ondanks het elektronische geweld. Het best komt dat tot uiting in Foreign Shore dat aanvankelijk enkel rust op die stem en zijn akoestische gitaar. Door het synthetische te beperken kiest hij met dit nummer plotseling een heel andere richting, met hulp van Samantha Whates.
Dat Justice tot Yuills helden behoren, maakt de drumlijn in On Your Own en andere songs duidelijk. Experimentjes als My Fears zijn echter eerder overbodig en doen je verwachtingsvol uitkijken naar het moment dat hij zijn akoestische gitaar weer bovenhaalt. Dan komt een instrumentaaltje als Wild Goose At Night als een frisse douche na een lange, hete werkdag. Niet dat Yuill technisch een kei is, maar het doet ons toch helemaal wegsmelten. De onschuld is weer even helemaal terug.
Of ‘Movement In A Storm’ zijn folkfans op de dansvloer zal doen krijgen, durven wij te betwijfelen. Hoewel er wel degelijk meer elektronica in deze plaat zit, blijft hij nog steeds trouw aan zijn akoestische gitaar. Maar van echte evolutie is er weinig sprake. Niet dat de fans teleurgesteld zullen zijn, wij hadden alleen iets meer verwacht - ook al zit er geen enkele echte miskleun tussen de songs. Maar dat kan aan ons liggen.