James Yuill - Turning Down Water For Air

Moshi Moshi

Ook in 2009 zal het warm water voortdurend heruitgevonden worden. De muziekbusiness is daar nu eenmaal sterk in en, aangezien niemand heiliger is dan de paus, bezondigen ook wij ons daar voortdurend aan door de zoveelste hype de hemel in te prijzen. Over het geval James Yuill spreken wij ons voorlopig nog niet uit. Maar ‘Turning down Water For Air’ – en laat het ons bescheiden houden - is een mooie plaat.

Ook James Yuill zal geen patent kunnen nemen op zijn sound. Groepen als Tunng - ook al hellen die tegenwoordig steeds meer over naar de akoestische kant - combineerden immers al veel eerder akoestische en elektronische muziek. Durven zeggen dat het nieuw is om beats te laten samenvloeien met zijn akoestische gitaar, is zelfs al verregaand. Desondanks is dit een plaatje fris als de winterklokjes die zich door de sneeuw een weg naar het licht banen.

Je wordt langs alle kanten gebombardeerd met referenties naar Nick Drake en Sufjan Stevens als het op Yuills muziek aankomt. En hoe nietszeggend dergelijke referenties ook mogen zijn, er zit ongetwijfeld iets van waarheid in. Ook Drake zond op dezelfde zachte, net niet fluisterende manier zijn liedjes de wereld in en combineerde dat bovendien ook nog eens met een akoestische gitaar die als een wollen deken om je schouders viel. De sampler en computergeluidjes die Yuill daaraan toevoegt, doorbreken dat lieflijke niet, maar onderstrepen het eerder. Net als de sneeuw helemaal niet lijkt te passen bij dat winterklokje, beschermen en verwarmen de computergeluiden die akoestische gitaar. Zij zorgen dat de warmte niet ontsnapt. Luister bijvoorbeeld maar naar Left Handed Girl.

Als No Pins Allowed lijkt te gaan verdrinken in beats en handclaps, komen die gitaar en dat kinderlijke rijmpje piepen vanuit een donker hoekje. Hoe dansbaar en extrovert dit deuntje ook moge zijn, er gaat ook een zekere schuchterheid vanuit. En precies daar ligt de kracht van deze jonge Londenaar.

Trouwens, in het volgende liedje (de single This Sweet Love) wordt de elektronica opnieuw bijzaak. Het mooie van deze muziek is dat je er alle kanten mee uitkunt. Misschien staat daar de titel van deze plaat wel voor: als elektronica staat voor water, staat akoestische muziek voor lucht; beiden zijn even onmisbaar.

Hoe dan ook, James Yuill heeft een mooie, intieme plaat gemaakt zonder zich te verliezen in overdreven elektronische mannetjesputterij enerzijds of steriel gezeur anderzijds. Benieuwd welk vervolg hij hieraan zal breien.