Jamie Lidell - Jamie Lidell
Warp
Jamie Lidell maakt 'Jamie Lidell'. Een vijfde album dat zowel funk als elektronica bevat. Dat zowel de voorspelbare en vernieuwende songs omvat. Dat ons zowel warm en koud maakt. En zeggen dat het legendarisch had kunnen worden...
Met dit album gaat Jamie Lidell op hetzelfde elan verder: na zijn succesplaat ‘Jim’ tastte hij immers steeds meer de mogelijkheden van elektronische muziek af via ‘Compass’. Hier is dat nog meer het geval. Het geheel klinkt daardoor ‘vuiler’ en minder afgelikt. Zoals What A Shame waarin hij zware beats gebruikt, maar even soulvol blijft zingen en zelfs zijn gebruikelijke achtergrondstemmen inschakelt. Het levert een fris genre op dat we funkstep kunnen noemen.
Met de nummers You Naked en Do Yourself A Faver zou hij idool en voorbeeld Prince ook meteen kunnen overtuigen. Beiden zijn überfunky, maar belangrijker is dat ze heerlijke achtergrondgeluiden bezitten. Van talloze elektrobliepjes tot diverse percussie-instrumenten die de songs optillen tot een bont geheel.
Why Ya Why zou dan weer niet misstaan in het oeuvre van Cee Lo Green. Tenminste tot de heerlijke trompetsolo overgaat in een soort robottaal waarmee Lidell het lied eindigt in een totaal andere sfeer dan met de beginnende soulmuziek. Geslaagd is het echter wel. Alsof hij een paar jaar muziekgeschiedenis in één lied weet samen te brengen.
Don’t You Love Me beroert ons minder, het is niet catchy als de rest, maar kan evenmin als een ballade omschreven worden. Terwijl Lidell in het verleden wel al overtuigd trage songs kon brengen, dan denken we in de eerste plaats aan Green Light op ‘Jim’. Daardoor doolt dit lied wat doelloos rond zonder te weten waartoe het echt behoort. Bovendien de tekst is zo cliché dat het lijkt alsof Lidell nog snel een nummer improviseerde om toch maar aan elf songs te komen.
De rest van de plaat is goed, maar niet bijster vernieuwend. Zo klinken In Your Mind, Big Love en Blaming Something allemaal net iets te veel hetzelfde om echt verrast te worden. Zeg maar: voer voor de conservatievere Jamie Lidell-fans.
Wat Michael Jackson deed met Dangerous, het samensmelten van elektronica en pop, doet Lidell nu met funk. Hij bewijst dat beide genres perfect kunnen samengaan en bij-zon-der dansbaar zijn. Mocht hij nu geprobeerd hebben om deze combinatie nog verder door te trekken, dan was dit een legendarische plaat geworden. Nu blijft het enkel bij enkele fenomenale songs die tussen wat opvulling staan.