Jamie T - Carry On The Grudge

Virgin

2014 was een boerenjaar voor Jamie T. Uit het niets kwam hij terug aan de oppervlakte met de geniale comebacksingle Don't You Find. En tot groot jolijt van een trouwe schare fans bleek dat slechts een voorbode van 'Carry On The Grudge'. In zijn vijf jaar durende onzichtbaarheid heeft de introverte Londenaar meer dan honderd liedjes gepend. De uiteindelijke selectie is een schitterende verzameling van hartverscheurende rock over lief en leven geworden.

Een beetje zoals de verrijzenis van Jezus, zo moet het over het Kanaal voor sommigen gevoeld hebben toen Jamie Alexander Treays plots uit de doden opstond. Bij ons is hij nooit zo alomtegenwoordig geweest. En na vijf jaar stilte is hij dan ook wat in de vergetelheid geraakt. Onterecht. Zijn twee platen bevatten pareltjes van rauwe en verslavende anthems over het leven in het grauwe Engeland.

Nieuw was dat niet. The Streets pakten al veel eerder uit met dergelijke ruwe teksten en ook voor de snelle, door rap geïnspireerde zang heeft Jamie duidelijk naar hun frontman Mike Skinner geluisterd. Maar Jamie T bewees al snel een eigen stem en een eigen geluid te hebben en veroverde het Verenigd Koninkrijk met oorwurmen als Sheila en sfeerbrenger Sticks And Stones.

Vijf jaar later blijft dat typerende geluid moeiteloos overeind en is de jongen echt een man geworden. Een dieper stemtimbre en een nog beter gevoel voor timing en lyrische klasse typeren deze plaat. Een vrolijke knaap is het nooit geweest en die donkere kant levert ook nu geweldige teksten op. "Take me far / From this sweet city stench / Our friends all betray each other / And I'm just another lover to her friend", klinkt het in het desolaat aanvoelende Turn on the Light.

Een spijkerhard Peter heeft het over zijn eigen alter ego en da's niet bepaald de meest charmante kant van Jamie T: " Peter wants to fuck your girl / Peter wants to fuck the world". En opener Limits Lie is een knoert van een breakupsong: "Remember me forever, I'm the weather / My tears are the rain / You're drowning together, I hope you're happy / Remember my name".

Denk nu niet dat het album een en al kommer en kwel is. Het springerige Zombie mogen we met een gerust geweten een van de meest aanstekelijke singles van het jaar noemen. En met het lieflijke Love Is Only a Heartbeat Away is er zowaar plaats voor een vleugje hoop op de plaat. De melodie en tekst zijn even simpel en doeltreffend als de titel. Met de violen op de achtergrond wanen we ons even in een derderangs, romantische komedie, maar het contrast met de rust in Jamie's stem kan niet scherper zijn. In Murder Of Crows is de scène die we ons inbeelden dan weer een verlaten, post-apocalyptisch landschap zoals je ze in de serie "The Walking Dead" tegenkomt.

De kracht van deze plaat is de veelzijdigheid: met Rabbit Hole, Zombie en Don't You Find mikt hij op het popgevoelige publiek, maar Jamie T is net zo sterk wanneer het tempo een tel lager mag. Mary Lee is een mooi opbouwende bluesballade en in de sublieme afsluiter They Told Me It Rained zouden we bijna zweren dat we zijn stem horen breken. Onze favoriet? Het bloedstollende The Prophet, met alcohol, drugs en armoede als hoofdingrediënten. Ook zijn eigen onzekerheid over het rock-'n-rollbestaan krijgt hier een plek: "She asks me is it painless / Am I humouring the brainless / Being young and drunk and all fucked up and being in entertainment".

Het is tekenend voor de identiteitscrisis die Jamie T vijf jaar lang in de ban hield. Zelf heeft hij ook al te kennen gegeven dat 'Carry On The Grudge' een diep persoonlijk, introspectief album geworden is. In zijn jeugd kampte hij al met angstaanvallen. En als we deze brokken frustratie en boosheid mogen geloven is daar nog niet veel aan veranderd.

Het mantra luidt dat enkel ongelukkige mensen goede muziek kunnen maken. Of dat echt zo is laten we in het midden, maar het staat voor ons wel vast dat Jamie T er perfect in is geslaagd om zijn onzekerheden om te zetten in een magistrale plaat. En het spreekt voor zich dat het voor ons niet bij deze ene cd hoeft te blijven. De muziekwereld heeft nooit genoeg donkere zielen.