Japandroids - Celebration Rock

Polyvinyl

Het heeft echt niet veel gescheeld of Japandroids hadden niet meer bestaan. Want na hun debuut zag het duo het even niet meer zitten. Tot hun geluk plotseling keerde en datzelfde debuut een onverhoopt succes werd. Zijn wij even blij dat die twee jongens besloten om er toch nog mee door te gaan. 

In de jaren zeventig was er plots "No future!". Eind jaren tachtig werd dat dan plotseling: "The future's so bright I gotta wear shades." Tegenwoordig is de jeugd iets realistischer. En dat wordt door Japandroids perfect verwoord in opener Nights Of Wine And Roses: "Do we have anything to live for? / Well, of course we do, but until it comes true / We're drinking". En dat statement wordt dan onderstreept met een garagerocker, die bewijst dat ook garagerock nog een toekomst heeft.

Het vuurwerk dat u in de opener hoort, stamt uit de laatste track van het album Continuous Thunder - hoeft u zich dat ook al niet meer af te vragen. David Prowse brengt zijn drums geleidelijkaan onder stoom, terwijl Brian Kings gitaar infadet.

En pas dan gaan de poppen aan het dansen. Het heeft even geduurd eer wij weg wisten met dit nummer, maar intussen kunnen we ons elke keer weer amper inhouden om niet ter plekke een wilde indianendans te gaan uitvoeren. En geloof ons: dat kan vreemde effecten geven in de Brusselse metro.

Er staan trouwens wel meer nummers op 'Celebration Rock' die het de luisteraar moeilijk maken om zichzelf niet te verliezen in de groeven van dit album. Dan denken wij specifiek aan Fire's Highway of Adrenaline Nightshift. Vrij eenvoudig van opbouw - King noch Prowse lijken belang te hechten aan hoogdravende solo's - maar wel recht in de bull's eye. Geef die nummers enkele draaibeurten en een beetje rockliefhebber is verkocht. At The Drive-In en The War On Drugs, om maar twee namen te noemen, leken ons van in de coulissen goedkeurend mee te staan knikken, als ze al niet in de gordijnen hingen.

De enige cover die het duo op de plaat zette, For The Love Of Ivy, is er niet toevallig een van The Gun Club en steekt iet of wat af tegenover de rest van de plaat. Er wordt meer afstand gehouden, en dat blijkt dan vooral uit het repetitieve in die track. Maar dezelfde kokende lava vloeit hier door de aderen.

Afsluiter Continuous Thunder lijkt niet toevallig op die plaats te staan. Want pas dan wordt even naar adem gehapt. Het toont nochtans aan dat Japandroids het ook kunnen zonder voortdurend hun instrumenten af te raggen. En misschien is dit al een vooruitblik op wat de toekomst voor dit tweetal gaat brengen. Hoe dan ook, dat vuurwerk aan het einde van dit lied is bijzonder terecht.

En voor het zover is genieten wij nog volop van 'Celebration Rock', hopen we dat die twee er in godsnaam niet toch het bijltje bij neerleggen en vragen we ons af of het dan toch nog goed komt met de jeugd.