Jason Isbell And The 400 Unit - The Nashville Sound
Southeastern Records
Heeft Jason Isbell met 'The Nashville Sound' een van dé platen van het jaar 2017 gemaakt? Als het aan ons ligt, zijn we geneigd die vraag met een eenduidig "Ja" te beantwoorden.
De Amerikaanse troubadour Jason Isbell is in zijn thuisland een icoon. De southern rocker maakte deel uit van Drive By Truckers en Patterson Hood, maar brengt steeds vaker albums uit waar zijn grote schrijfdrang uit blijkt. Zowel solo (zie het uitstekende 'Southeastern' of het recente 'Something More Than Free') als met band legt hij de lat steevast erg hoog. Op die manier overvleugelt hij zelfs stilaan de carrière van schrijfkameraad en voormalige drinkebroer Ryan Adams en treedt hij steeds vaker in de voetsporen van rootsrockers zoals Bruce Springsteen.
Met behulp van zijn begeleidingsband The 400 Unit (gitarist Sadler Vaden, keyboardspeler Derry deBorja, bassist Jimbo Hart en drummer Chad Gamble) legt Isbell hier de focus op woeste, door stevig gitaarwerk ondersteunde countryrock. Desalniettemin gaat het bloed vaak waar het liefst gaat. In Isbells' geval gaat dat om een afwisseling met net iets intiemere solospots (zoals If We Were Vampires) die van 'The Nashville Sound' een gevarieerd album maken dat tussen soulvolle folk en countryrock schippert.
Zijn zesde studio-album brengt het thema vaderschap naar voren. Isbell is intussen een gelukkig getrouwd man met muzikante/ violiste Amanda Shires, die op het album fiddle speelt en ook soloalbums (het treffend getitelde 'My Own Piece Of Land' bijvoorbeeld) uitbrengt, aan zijn zijde. De geboorte van hun dochter Mercy stutte mee de opnames van de nieuwe plaat die in de historische RCA Studios plaatsvonden. Jong, pril geluk en het vaderschap (de prachtige afsluiter Something To Love en zinsnedes als "I still have faith, but I don't know why. Maybe it's the fire in my little girl's eyes") maken van Isbell eindelijk een gelukkig mens. Het is bij Isbell ooit anders geweest, met onder meer een stevige drankzucht en daar uit voortkomende ontrouw en dergelijke meer. Isbell heeft dat leven achter zich gelaten en dat vertaalt zich steeds vaker in prima albums en dito optredens.
Inspiratie voor het nieuwe album vond hij ook in het hedendaagse Amerika en thematieken zoals onder meer racisme en sexisme. Die komen vooral tot uiting in composities als White Man's Road dat een uitgesproken politieke lading heeft en Hope The High Road waarin hoop op beterschap uitgedrukt wordt. Isbell graaft diep in zichzelf om dan vast te stellen dat hij het al bij al best getroffen heeft: hij beschikt immers over privileges die vele anderen niet hebben. Vanuit dat perspectief is 'The Nashville Sound' een oprecht en diep persoonlijk statement.
Een van de hoogtepunten van het album is dan ook Anxiety waarin Isbell zelfs bekent: "even with my lover sleeping close to me, I'm wide awake and I'm in pain". Geen gemakkelijke bekentenis, maar het illustreert goed dat Isbell een uitstekend songschrijver is die helemaal geen vrijblijvende muziek maakt. Isbell is een scherp observator, hetgeen al van bij de opener Last Of My Kind, waarin Isbell met zijn eigen identiteit duelleert, opvalt.
De kracht van dit album ligt vooral in de manier waarop Isbells' verhalen duidelijk geworteld zijn in een politieke en sociale realiteit en dat hij in zijn verbeelding en zijn songmateriaal een pracht van een antidotum daarvoor schept. 'The Nashville Sound' is diep doorleefd, maar vooral heerlijk oprecht. Zonder meer eentje voor de eindejaarslijstjes.