Jason Isbell And The 400 Unit - Weathervanes

Southeastern Records

De muziek lijkt aan te waaien door een open treinraampje dankzij een warme, zuiderse wind.

Jason Isbell heeft al heel wat muzikale kilometers op de teller. Geboren in 1979 in Green Hill, Alabama, op enkele kilometers van de grens met Tenessee, sloeg hij al snel zijn vleugels uit. Hij werd opgepikt door de anciens van Drive-By-Truckers waar hij zes jaar bij actief bleef. Ondertussen bouwde hij ook al een indrukwekkende carrière uit als solo-artiest en bij The 400 Unit.

Die band kende ondertussen al een paar personeelswissels, maar ondertussen zijn we toch al mooi aan het achtste album toe. Een plaat waarop Isbell naar verluidt wou onderzoeken hoe Neil Young zou klinken aan het hoofd van Wings.Het is lang geleden dat we iets van die band met McCartney hoorden, maar in onze herinnering klonk die toch meer gepolijst. Het zal de Neil Young-factor zijn die maakt dat ‘Weathervanes’ (dat inderdaad een zeer radiovriendelijke plaat is) toch wat rauwer en oprechter klinkt. Of misschien gewoon het ongewone talent voor songs schrijven dat Isbell onbetwistbaar heeft.

Hij weet met enkele rake beschrijvingen telkens een hele wereld op te roepen. Zijn wereld, waar Americana en country weerklinkt en die bevolkt wordt door gewone, eenvoudige mensen die, net als hij, ploeterend door het leven gaan. Ook de hoesfoto verraadt dat. Zijn windhaan kent maar twee richtingen: South en East. Je mag drie keer raden uit welk deel van de VS hij komt en check de naam van zijn label.

Isbell zegt in interviews dat hij zich comfortabel voelt in zijn huidige positie, maar het is bekend dat hij vroeger kampte met alcoholmisbruik. Hij kan zich dan ook als geen ander inleven in het personage dat hij opvoert in een song als Volunteer, een simpele jongen, geboren uit hardwerkende, pijnstillers slikkende ouders die constant ruzie maakten. Die veel te vroeg trouwde met een meisje dat hij niet eens graag zag, maar van wie hij de tattoo op haar borst wel leuk vond. Een man nu, die wil ontsnappen aan zijn lot.

Het is maar één van de vele voorbeelden, want in elke van de dertien songs vertelt hij een ander, geloofwaardig, doorleefd verhaal. Soms lopen de emoties hoog op, zoals in opener Deathwish, maar songs als Strawberry Woman en King Of Oklahoma, bewijzen dat hij niet altijd die dwingende, ruwe gitaar nodig heeft om te raken.

Als vierenveertigjarige (en succesvolle) artiest, kan hij het zich ook veroorloven songs te maken zoals hij dat wil. Zonder rekening te houden met commerciële belangen. En zo gebeurt het dat de twee laatste songs vlot over de zes minuten uitwaaieren en de plaat exact tot de speeltijd van een uur tillen. Geen drie daarvan vervelen.

Een muzikaal vernieuwer is Jason Isbells niet, maar hij en zijn band leveren altijd tijdloze kwaliteit af, ook dit keer weer.