Jason Lytle - Dept. Of Disappearance

Anti-Records

Wij bekennen: hoewel de vorige soloplaat van Jason Lytle ons wel kon bekoren, is ze na haar verschijnen nog maar zelden uit de kast gekomen. En aanvankelijk leek ‘Dept. Of Disappearance’ dezelfde weg op te gaan. Maar intussen is er iets veranderd. Want deze plaat verdient beter dan een anoniem plekje in de platenkast.

Het optreden van Grandaddy op Pukkelpop toonde aan dat er nog steeds leven in die groep zat. Nochtans had Jason Lytle intussen zijn tweede soloplaat al afgewerkt. En hoewel hij in interviews wel eens alludeert op nieuw werk van Grandaddy, lijkt dat, na deze plaat, toch weer iets minder waarschijnlijk.

Want hoe vaker je dit ‘Dept. Of Disappearance’ draait, hoe meer deze plaat bij Grandaddy gaat aanleunen, zonder dat er in herhaling wordt gevallen. Wat zou dan nog de zin zijn van nieuw werk van Grandaddy?

"Alle songs zijn behoorlijk introspectief", lazen we ergens op het internet. En dat klopt wel. Luister maar naar Last Problem Of The Alps, dat even voorzichtig vertrekt als een fietser door de sneeuw. Die sneeuw lijk je zelfs te horen. Lytles zoete stem gidst je doorheen de Alpen, traag maar zeker. En jij kan niets anders dan je te verwarmen aan de gloed van het nummer.

Steeds weer is er dat samengaan van synths en gitaren, die Lytle ook bij Grandaddy zo perfect wist samen te doen vloeien. Ook in Willow Wand Willow Wand is dat het geval. Synthlijntjes heten je van harte welkom, waarna de gitaren het heft in handen nemen en je niet meer kunt weerstaan aan de kracht van dat toverstokje, dat je probleemloos terug “All the way home” brengt. Een 'willow wand' is niet voor niets een toverstaf uit wilgenhout, door bergbeklimmers ook wel gebruikt om, net als Hans en Grietje, de weg terug te vinden door dergelijke stokjes in de grond te steken.

Niet alle songs zijn even traag, hoewel het tempo nooit de snelheidslimiet overschrijdt. Opener en titelnummer is een song die je zo terug naar het Grandaddytijdperk teleporteert. Vanaf dat schijnbaar toevallige riedeltje waarmee het nummer wordt geopend tot de golven die doorheen de gitaarlijnen lijken te lopen. Steeds opnieuw kijk je weer op van die rare combinaties, die toch lijken te kloppen.

Af en toe lijk je referenties te horen. Terwijl in het begin van Dept. Of Disappearance verwezen lijkt te worden naar de soundtrack van Twin Peaks, hoor je The Shins terug in Your Final Setting Sun. Maar dat kan aan ons liggen. En dat hij nog steeds van een grapje houdt, blijkt dan weer uit een niemendalletje als Chopin Drives Truck To The Dump.

Nee, deze plaat gaat niet wegteren in een stoffig hoekje. Daarvoor staan er te veel pareltjes op. En pareltjes hoor je te koesteren.

Jason Lytle speelt op 16 februari op [PIAS] Nites.