Jay Brannan - Goddamned
Great Depression records
Allemaal al gehoord en gezien, dat is ons oordeel. Afgaande op de hoesfoto zouden wij denken dat Brannan een zanger van een gesplit boysbandje is. Afgaande op zijn teksten, waarin hij niet al te subtiel over (zijn?) homoseksualiteit spreekt, zouden wij er zelfs donder op zeggen. Afgaande op zijn gitaarspel zouden we zeggen dat hij al een tijdje bezig is met tokkelen, maar niet al te fanatiek. Afgaande op zijn teksten zouden we zeggen dat hij nogal snel tevreden is en het cliché niet schuwt. Het opvallendste aan Jay Brannan is zijn stem: die lijkt als twee druppels hoestsiroop op die van Tracy Chapman. Jammer dat Brannan een minder begenadigd songschrijver is. 't Is misschien omdat wij vrolijke Franzen zijn gezien onze absurdistische, door Camus geïnspireerde levensvisie, maar qua suïcidale treurwilgenmuziek hebben wij het wel gehad. Het is niet omdat men zingt dat men het leven een beetje beu is, dat het d'office een pakkende song is. Defaitistisch als we zijn, zijn wij al tevreden als er per decennium eens een mooie triestige plaat te beleven valt. Muzikaal: spaarzame arrangementen met akoestische gitaar en toebehoren, niet te stroperig maar ook niet te subtiel. En, als u het dan echt wil weten, willen wij u wel even bloemlezen uit de teksten: "Fuck this, this can't be my life/Tears flowing in full force tonight", "Mine was the heart I never thought you would break", "Am I suicidal, or am I hungry", "If I must face the gun squad again, then let me get shot", "If all you need is love, you won't find it", "I know you hate me, I'm a perceptive guy", "Fatal habits, broken dreams/Waking up isn't all it seems", "I've got my laptop for pleasure and my guitar for pain". En-zo-voort. "I wish my songs didn't suck", zingt onze jonge vriend dan nog. Well, Jay, don't record them then, burn your lyrics and burn your guitar too.
Nu mag u veel van ons vragen, maar niet dat wij deze cd nog eens gaan opleggen om de songs stuk per stuk te bespreken. Qua muziek zitten er geen grote uitschieters tussen, en als wij ze thematisch catalogeren dan onthouden wij vier songs over hoe triestig en vervelend het leven is (Can't Have It All, American Idol, A Death Waltz, Bowlegged & Starving), zes songs over de mannenliefde en bijhorende hart- en aarszeer (Half-boyfriend, At First Sight, Housewife, Home, On All Fours, String-a-long Song) en een song over God die niet zou bestaan en dat men beter zou stoppen met daarover te vechten (Goddamned). En als kers in de kont een foto van Brannan op de plee, met ontbloot bovenlijf en de gitaar op de schoot.
Misschien is dit plaatje daarom zo 'n platte ... met stinkers van songs?