Jay Reatard - Watch Me Fall
Matador Records
U zou het ons misschien niet nageven maar van tijd tot tijd bladeren wij eens door diverse muziekmagazines, en die lijken allemaal zwaar onder de indruk van ene Jay Reatard en zijn plaatje 'Watch Me Fall'. Deze jonge punky rocker heeft blijkbaar min of meer de plaat van het jaar gemaakt. Het zal ons benieuwen.
"You can't judge a book by it's cover" zeggen mensen die geen geld hebben om een deftige omslag te laten maken voor hun boek. Wij zeggen: waarom getroosten platenfirma's en artiesten zich dan zoveel moeite en keren we niet gewoon terug naar de bruine papieren hoezen van de achtenzeventigtoerenplaten? Dit gezegd zijnde: Jay Reatard lijkt op het hoesje van zijn plaat op een jonge Meat Loaf met het gewicht van de wereld op zijn schouders en geen greintje zelfrelativering. Geen wonder dat dit plaatje onder aan onze stapel is blijven liggen.
De muziek daarentegen, die klinkt wel erg fris. Zelfs al gaan de teksten - o wonder - over de ondraaglijkheid en de hardheid van het bestaan, het is geen doemdenkersplaatje geworden, ook al laten titels als Hang Them All en Rotten Mind anders vermoeden. Een beetje zoals blues of punk: miserie, miserie, maar we vegen er ons gat aan en gaan ons eens goed laten gaan.
De klank van gitaren en drums is erg nonchalant, mooi in dat midden tussen platgeproducet en repetitiekotgerammel. Er moet ons wel van het hart dat de intro van Can't Do It Anymore gepikt is van Joy Division, maar er zijn uiteraard slechtere referenties. Tot en met Faking It bestaat de plaat vooral uit moshpitklassiekers-in-spe, melodieuze ongecompliceerde punky liedjes.
I'm Watching You riekt erg hard naar flower power met z'n marsritme, galmende stemmen en sixtiesorgeltje. Wounded moet het van wat tegendraadser ritmes hebben, en vanaf Rotten Mind is het terug business as usual. En als u dan toch een herkenbare referentie wil: My Reality doet ons verdomd hard denken aan Verliefd op Chris Lomme van 's vaderlands meest kermende punkrockers. Op afsluiter There Is No Sun lijkt het wel alsof een jonge David Bowie aan wat knoppen heeft gedraaid en meegezongen.
'Watch Me Fall', de plaat van het jaar? Nee, of het zou een erg triestige herfst moeten worden. Maar wel één van de leukste poprockplaatjes van de laatste jaren. Afgezien van de misleidende hoes lijkt het allemaal erg pretentieloos en vooral veel fun, en bovendien zowel het beluisteren waard in de beslotenheid van uw kamer, als live op festivals.