JBM - Stray Ashes

Partisan Records

Rare kerel, die Jesse Brian Marchant. Voor zijn eerste plaat trok hij zich drie jaar terug in een huis in de bergen. En touren buiten de VS en Canada doet hij blijkbaar niet, maar Partisan Records brengt nu wel zijn tweede album ‘Stray Ashes’ uit.

Liet hij zich nog vooral van zijn akoestische kant horen op ‘Not Even In July’, dan mag het op ‘Stray Ashes’ af en toe wat elektrischer klinken. Naast Marchants gitaar horen we slidegitaar, drums, piano, fijne keyboardlijntjes en hier daar nog wat percussie.

Waarom de platenmaatschappij een jaar wachtte om dit album naar Europa te brengen, mag een raadsel heten want dit is echt geen zomerplaat, maar eerder eentje om bij een knisperende haard onder een fleece dekentje te beluisteren terwijl je adem in wolkjes wegdrijft in de ijskoude lucht.

In tegenstelling tot het debuut lijkt er hier wel een samenhang te zijn in thematiek. Nogal wat songs gaan over iemand die er niet meer is. In Thames lijkt die persoon ook een naam te krijgen: Annie. Wat er van haar gekomen is, is onduidelijk, maar de albumtitel belooft niet veel goeds.

In zijn teksten toont Marchant zich een ware poëet die de ene keer geruststellend klinkt, maar net zo vaak onheilspellend is. Alleen is het verdomd jammer dat de man zo slecht verstaanbaar is. En dat is gek, want op zijn vorige plaat was dat nog niet het geval. Moet het bijdragen tot de mystieke sfeer?

Het euvel wordt enigszins verholpen door de teksten bij de nummers, maar het doet toch af aan het luisterplezier, want de consequent verstilde songs lijken zo veel te veel op elkaar. Het vraagt echt wel moeite om in de details de verscheidenheid te horen.

Een paar songs steken er desalniettemin toch bovenuit. Zo is er het oudste nummer van de plaat On Fire On A Tightrope waarin Marchant terugkeert naar zijn akoestische aanpak en vol in de roos schiet. Niemand blijft hier koud bij. Dit nummer had bijna de plaat niet gehaald, maar gelukkig kon een van zijn muzikanten Marchant overhalen.

Een ander hoogtepunt is Winther Ghosts, het vierde nummer op de plaat waarin we deze bloedstollende lijn ontdekken: “If the ones who died sit around me / I hope they're going to stay / And that maybe you'll arrive / In the rain that's rolling in."

‘Stray Ashes’ is typisch zo’n plaat die gekoesterd zal worden door diegenen die niet vies zijn van melancholie en die houden van verstilde, breekbare melodieën. Alle anderen zullen deze plaat niet eens opmerken. Jammer voor hen.