J.E. Sunde - Gloria, Alice & Jon

Vietnam Records

Jonathan Edward Sunde, een songwriter gevestigd in Minneapolis, brak een paar jaar geleden door met ‘9 Songs About Love’. Vandaag brengt hij Alice, Gloria, Jon en zelfs God mee.

Dit is eigenlijk al het vierde album van J.E. Sunde, maar de eerste platen bleven over de Grote Plas hangen. Met de derde plaat slaagde hij er eindelijk in de oversteek te maken en met deze langspeler zal hij enkel maar zieltjes winnen.

Sunde heeft zich eigenlijk nooit tot een genre beperkt. Zijn interesse en muzieksmaak zijn te breed en dus hoor je ook op deze plaat invloeden van overal. Van Krautrock over JJ Cale tot synthpop uit de jaren tachtig met ook een stop bij ‘The White Album’ van The Beatles, want liedjes als het charmante niemendalletje God en het instrumentale Morning doen qua sound aan dat legendarische album denken.

De Jon in de titel is hijzelf. Wie Gloria en Alice zijn, komen we te weten in het Calexico-achtige Glory Gloria en het eighties klinkende Alice. De eerste is een meisje met een mooie stem, die ergens langsheen de Interstate 85 woonde en de nog jonge, onbekende Jonathan ontmoette in Manhattan, New York. Het werd niets, maar de herinnering is mooi. De tweede is een meer tragische figuur, een barbloem die lacht als een jackhals met de grapjes van de mannen aan de toog en nooit iets maakte van het leven. Ze praat in boeddhistische spreuken en ooit was ze mooi, maar haar beste jaren zijn voorbij. Of zoals J.E. Sunde het liefdevol verwoordt: “The golden age is waning / But a sunset is still something to see.”

Beide songs maken duidelijk dat J.E. Sunde de rode draad doorheen de plaat het moeilijke pad bewandelt van opgroeien, volwassen worden, relaties die komen en gaan, kansen nemen, kansen missen, oud worden en terug opgaan in het grotere geheel der dingen. Dat hij daarbij soms weemoedig klinkt als een Amerikaanse versie van Loney Dear, zoals in opener Stop Caring  en single You Don’t Wanna Leave It Alone, mag dus niet verrassen.

Maar zoals gezegd put de man uit vele vaatjes. En soms legt hij het ook heel slim aan de dag. Welke radiozender zal nooit overwegen Turn The Radio On te spelen? Er is niet alleen die slimme titel, die lonkt naar airplay, maar het blijkt ook nog eens een tijdloos, troostend nummer te zijn met een heerlijke Rhodes-partij.

En hij kan wat airplay gebruiken, want in het doodeerlijke Blind Curve klinkt het: “It’s hard to feel unnoticed when my work requires that I find a stage in a dark room to tell some strangers all my secrets.” Wij gunnen het hem alvast. J.E. Sunde perfectioneerde de skills nog maar eens een keer en levert weer een heel mooie plaat af. Helaas vrezen we dat het weer enkel de fijnproevers zullen zijn die hem oppikken. En kan je daarvan leven?

Och, het zal hem misschien ook niet zoveel deren. In het reeds aangehaalde Blind Curve klinkt het ook: I feel a strange transcendence when I get some words to rhyme / I don’t understand the purpose / But it makes my father smile.”