Jennifer Gentle - The Midnight Room
Sub Pop Records
Jennifer Gentle is met ‘The Midnight Room’ aan een vierde album toe, het tweede op het vermaarde Sub Pop label. En zoals we van hen gewend zijn, belanden we ook deze keer in het Alice In Wonderland voor volwassenen, waar LSD eten is en bevreemdende, fel gekleurde sprookjeslandschappen schering en inslag zijn. Haast u dus alvast naar de dichtst bijzijnde hallucinogeenhandelaar en bedrijf uzelf vervolgens in het ontdekken van deze psychedelische popmuziekjes.
Jennifer Gentle heeft in de verste verte geen uitstaans met onze Vlaamse klassieker Jennifer Jennings, al had u dat aan de hand van de inleiding misschien al wel begrepen. Jennifer Gentle is, in tegenstelling tot wat men misschien verwacht bij dergelijke groepsnaam, ook geen band waarin vrouwen de dienst uitmaken. Nee, Jennifer Gentle bestaat, of beter bestond, uit twee Italiaanse jonge heren. Door het vertrek van drummer Alessio Gastaldello staat Marco Fasolo er nu immers alleen voor, al lijkt dat het kenmerkende geluid dat deze band voortbrengt niet aan te tasten.
Jennifer Gentle staat nog steeds garant voor speelse popmuziek die verzuipt in vreemde wendingen, freaky vocals en een psychedelische productie. Denk aan het solowerk van Syd Barrett of de capriolen van Devendra Banhart, maar dan toch nog anders. Eigenlijk lijken de songs van Marco Fasolo op niks dat we in ons, nog o zo korte, leven zijn tegengekomen. Bij deze dringt een woord als “uniek” zich dus op, ook al is het duidelijk dat deze jonge Italiaan goed geluisterd heeft naar de muziek die aan de jaren ’60 en ’70 ontsproten is.
Vraag is nu nog of die bijzonder eigenzinnige klank ook een goede plaat met zich meebrengt. Het antwoord daarop is tweeledig. ‘The Midnight Room’ begint goed met het dromerige en nog wat slaperige Twin Ghosts. Met het tweede nummer Telephone Ringing wordt meteen een versnelling hoger geschakeld door een stompend ritme waarover zich een speelse melodie wentelt, zij het met de nodige vreemde wendingen. Ook It’s In Her Eyes en Take My Hand kunnen nog goed de vergelijking met het vorige album ‘Valende’ doorstaan, dankzij een knappe combinatie van leuke melodie en compromisloos gerotzooi met klank en structuur. En dan is het al tijd voor het gewoonweg prachtige en tevens eenzame hoogtepunt The Ferryman, een meesterwerk dat – eindelijk! - zonder moeite eerder werk overstijgt. Een donkere sfeer wordt hier opgeluisterd door een prachtige melodie die met momenten ontsnapt lijkt aan de geest van een klassiek componist. En goh, wanneer dat glockenspiel bovengehaald wordt, smelten we hier volledig weg van muzikaal genot.
Al zal dat genot dus geen volledige plaat aanhouden (die tweeledigheid, weet u nog), want na The Ferryman zinkt dit album weg tot een middelmatig en enigszins inspiratieloos afkooksel van andere Jennifer Gentle-songs. Quarter To Three klinkt bijvoorbeeld gewoonweg banaal als je er Nothing Makes Sense van op het vorige album naast legt. En dat is zonde, want op die manier valt deze plaat letterlijk in duigen. Wat zo veelbelovend begon, verschrompelt halverwege tot een halfslachtig album dat op zich wel een goeie ep bevat, maar ook niet meer dan dat. Ons advies: haal vooral The Ferryman van iTunes en leave the rest for the lsd-junks.