Jenny Hval - Apocalypse Girl

Sacred Bones Records

De wereld is keihard. Zoveel is zeker na afloop van ‘Apocalypse, Girl’ van Jenny Hval. Op de cover van de plaat valt een vrouw nogal lomp over een skippybal. Recht op haar muil. En dat is dagelijkse kost in onze maatschappij, als we Hval mogen geloven. De druk is niet te houden. Een gevoel dat de Noorse chanteuse ontleedt vanuit een bijna pijnlijk zelfbewustzijn. 

Jenny Hval schrijft nogal, …euhm, vleselijk, en kijkt niet op een cunt of cock meer of minder. Ze gooit haar teksten tegen een grillige, muzikale achtergrond. Meestal met een engelachtige, onschuldige stem. En met een beheerst gevoel voor drama dat ze fijntjes overnam van jeugdidool Kate Bush. Het duurt dan ook niet lang voor ‘Apocalypse, Girl’ je totaal desoriënteert.

Kingsize toont meteen dat Hval in staat is tot enorme, mentale sprongen. De ik-persoon heeft het over bananen die wegrotten in haar schoot. En de woorden cupcake en capitalist clit staan op nog geen seconde van elkaar. Het is een amuzikaal stuk: spoken word over onrustwekkend snarengeknars. De grimmige toon is gezet.

In Take Care Of Yourself fileert Hval wat mensen doen om zichzelf toch maar gelukkig te houden. En dat komt blijkbaar neer op: voldoen aan wat anderen verwachten (“Shaving in all the right places”) en … masturberen. Hval klinkt afwisselend schertsend, elegisch en onprettig gestoord. Synths kleuren het donkere tafereel in.

Pas daarna volgt een min of meer toegankelijk nummer. Hvals stem is hemels op The Battle Is Over, maar stelt haar maatschappijkritiek tegelijk nog wat scherper. Als vrouw krijg je het te verduren: “Statistics and newspapers tell me I am unhappy and dying / That I need man and child to fulfill me / That I'm more likely to get breast cancer / And it's biology, it's my own fault.” Slik.

Heaven trekt het tempo op tot een vloeiende draf. Elektronica bonkt, en strijkers en harpen wentelen zich om Hvals wondermooie tripjes naar het hoge register. Maar opnieuw, de woorden zijn confronterend. “I never was a girly girl, forgive me”, verraadt dat het verdomd lastig is om tegen de stroom in te zwemmen.

Het gevoel dat we mensen zonder controle zijn, domineert het fluwelen Sabbath. Angels And Aenemia vertrekt bij self-doubt. En op het einde van het langgerekte Holy Land hyperventileert Hval hevig.

Ondanks haar ongefilterde stroom aan gedachten, ondanks ontelbare cryptische passages, is Hvals boodschap glashelder: als mens – en meer nog als vrouw en als buitenbeetje – word je voortdurend gevonnist. Hval neemt zichzelf als voorbeeld en legt op ‘Apocalypse, Girl’ haar zielenroerselen bloot zoals weinigen het haar voordeden.