Jesse Malin - Sunset Kids

Wicked Cool Records

We hebben het moeten opzoeken, maar het is al bijna vijf jaar geleden dat we nog iets van Jesse Malin gehoord hebben. Toen waren we even het geloof in de man verloren. Ok, zijn concerten zijn altijd even opwindend geweest, maar het plaatwerk liet te wensen over. En nu is daar plots 'Sunset Kids'. Een nieuwe start! En wat voor één!

Even was er verwondering, toen we 'Sunset Kids' voor de eerste keer hoorden. Klopt dit wel? Is dit wel Jesse Malin? want Meet Me At The End Of The World Again zou zo van de beste platen van Squeeze kunnen komen. Een bolwangige (is dat een woord?) bas en een bluesy piano trekken je de plaat binnen als een gigantische magneet. Als de eerste strofe wordt ingezet, is het mysterie nog steeds niet opgelost. Malin zingt zoals we dat niet van hem gewend zijn. Pas bij het refrein valt de euro. Maar dan zijn we al lang verkocht. Een goed begin is het halve werk, zeg maar.

En we zullen nog wel vaker verrast worden door deze plaat. Of dat dan de verdienste is van producer Lucinda Williams - toch ook niet van de minste - of dat het gewoon aan de kwaliteit van de liedjes ligt, laten we even het midden. Waarschijnlijk ligt de waarheid toch ergens in het midden. Maar genieten doen we met volle teugen van de terugkeer van deze verloren zoon.

Er wordt door het label nogal geschermd met de bijdrages die de eerder vermelde Williams, maar ook Billy Joe Armstrong (Green Day) en – zij het in mindere mate – Tim Wheeler (Ash) hebben geleverd, maar eigenlijk is het gewoon Malin, die hier de hoofdvogel afschiet. Net zoals John Hiatt dat deed, toen hij Ry Cooder, Jim Keltner en Nick Lowe voor zijn kar spande voor 'Bring The Family'. Die parallel is trouwens wel verder te trekken, want Malin was nog nooit verder van zijn punkroots verwijderd, maar heeft zichzelf hier wel helemaal terug uitgevonden.

En dan krijg je prachtige nummers als de melancholische bluesballade Room 13 en Dead On, met heerlijk gitaarwerk van oudgediende leadgitarist Derek Cruz. Tegelijk en ondanks al de gasten, klinkt een nummer als Shining Down precies alsof het voor deze plaat gemaakt is, terwijl het toch Wheeler is die hier, een beetje atypisch voor zijn doen, de gitaar hanteert. De producer heeft ook hier goed werk geleverd.

De rockers laten je bloeddruk stijgen, de ballades doen je heen en weer wiegen. Dit is gewoon zo'n ouderwetse plaat, die je over twintig jaar nog kan draaien en die ook dan dezelfde emoties zal opwekken, die je ook dan met evenveel plezier zal kunnen beluisteren.

Tegelijk voelt het helemaal niet vreemd aan als je Malins stem binnen de rootsrock hoort. Alsof het altijd al voorbestemd was dat hij zou terechtkomen waar hij nu is aanbeland. 'Sunset Kids' is een verdomd goede plaat, die barst van de liefde voor muziek en ook nog eens een mooie verscheidenheid laat zien. Jesse Malin is verdomme gewoon keihard terug.