Jesse Sykes & The Sweet Hereafter - Marble Son

Fargo Records

Toen Jesse Sykes & The Sweet Hereafter voor ons nog nobele onbekenden waren, waren wij ervan overtuigd dat het om een frontman ging. Niets blijkt echter minder waar. Jesse Sykes is honderd procent vrouw. Eentje waarvan op ‘Marble Son’ bij momenten de vonken vanaf springen, ook al kan ze je het volgende ogenblik compleet doen verstommen. Een vrouw van vlees en bloed dus.

Het zal voor altijd een vraagteken blijven of dat uitverkochte concert in de AB-Club een tijdje geleden op de rekening van Jesse Sykes & The Sweet Hereafter dan wel op die van het hoofdprogramma mag geschreven worden. En het doet er ook niet meer toe. Blijft dus enkel nog die nieuwe cd van het collectief uit Seattle, waaraan je je kan verwarmen.

En in opener Hushed By Devotion wordt er al meteen een aardig vuurtje gestookt. Twee gitaren - waarvan Sykes er ook één bespeelt - jagen elkaar op terwijl de spookachtige stem van Sykes je meer dan acht minuten lang achtervolgt. Dat Phil Wandscher zijn strepen als leadgitarist al verdiende bij het Whiskeytown van Ryan Adams, wordt snel duidelijk. De geest van Adams komt af en toe ook wel eens uit de rook opdoemen, ook al wordt hij dan even snel de kop ingeslagen.

De spanning in het openingsnummer zit hem in de tegenstelling tussen de gezongen stukken, waarbij de tijd letterlijk wegtikt, en de instrumentale interludia. Dit is acht minuten op het scherp van de snee en meer dan eens vloeit er daarbij het nodige bloed. Muziek zoals hij hoort te zijn dus.

Niet alleen in de nummers zelf, ook tussen de nummers onderling wordt er met diezelfde spanning gewerkt. Naast de hoger vermelde opener haalt ook Pleasuring The Divine stevig uit. Opnieuw is er dat spel van de twee gitaren, die je de oren doen spitsen. En Sykes speelt op meer dan één vlak Wandschers Marianne Faithfull. Tegenover die twee uitschieters van energie staat de ingetogen, vocale schoonheid van het titelnummer, waarvoor de gitaar pas halverwege de versterking krijgt van de ritmesectie.

Dat americana en country aan de basis van deze muziek liggen, wordt absoluut duidelijk in nummers als Ceilings High, zij het dat er een behoorlijke scheut jaren zeventig psychedelica aan werd toegevoegd. Voor Be It Me, Or Be It Done wordt de akoestische gitaar bovengehaald, waardoor toch een tikkeltje aan kracht wordt ingeboet. Maar met het daarop volgende Pleasuring The Divine is dat leed gauw vergeten.

Birds Of Passerine lijkt aanvankelijk dezelfde weg op tegaan als Be It Me, maar heeft een veel dreigendere, zwangere ondertoon meegekregen, alsof er nog iets staat te gebeuren, maar je je vinger er niet op kunt leggen.

Dit alles resulteert er uiteindelijk in dat Jesse Sykes & The Sweet Hereafter met ‘Marble Son’ een goede plaat gemaakt hebben. Een plaat, die bol staat van songs van vlees en bloed, volgepropt met het soort van tegenstellingen, waardoor muziek net zo interessant kan zijn. Die paar minpuntjes zijn dan ook volledig te verwaarlozen.