Jessica Says - Do With Me What U Will

Chapter Music

Altijd al fan geweest van Kate Bush, Shilpa Ray en Lady Gaga? Hier is een Australische die de drie-eenheid van deze dames lijkt te vormen.

Jessica Venables, de stuwende kracht achter Jessica Says,  is een pop-noir-zangeres, celliste en pianiste uit Melbourne die acht jaar geleden haar debuut uitbracht, maar een jaar later van de eerste verdieping viel uit een hotelraam. Ze raakte zwaar gewond aan haar bekken en ruggengraat en stond dus voor een lange revalidatie.

Haar tweede album is al een poosje uit in het thuisland, maar bereikte via Chapter nu ook onze contreien en viel dus ook in onze bus. De opvallende hoes, een olieverfschilderij van Sophia Newson prikkelt al meteen de zintuigen: er is de uitdagende pose van de jongedame, maar er is ook het kunstwerk aan de muur en de figuur van Sponge Bob op de ballon.

Het geheel intrigeert. En dat doet ook de muziek die wonderwel past bij dit plaatje. Wat Venables en haar mannen (Geoffry O’Connor, Darcy Baylis en Travis Cook zorgden voor programmeerwerk op één of meerdere songs) brengen, houdt immers het midden tussen pop, cabaret en kunst waarbij hier en daar een knipoog naar klassieke muziek of folk noir niet geweerd wordt.

Dat de plaat geïnspireerd werd door het ongeval en de revalidatie en Venables nergens voor terugschrikt, wordt meteen duidelijk in opener Xanax Baby waarin Venables met Kate Bush-achtige stem suggestief zingt: "I’m a Xanax baby / But I wanna get off”, en ze verwijst naar zowel Kate Moss als Sylvia Plath.

Ook in Look So Good, Feel So Bad, verwijst ze naar haar pilgebruik, maar hier speelt haar cello de hoofdrol. De gelijkenis met Kate Bush is hier nog duidelijker, maar het is wel de sterkste song. Groot is dan ook de verbazing als in Fairest Of Them All plots een discobeat opduikt en een maf trompetje uit een synth wordt geperst. Vanaf nu weet je dat je van alles kan verwachten van deze prille dertigjarige.

Deze plaat is dan ook voor mensen die graag een pop met een hoek af willen. En toevallig is ze bij ons dus aan het goede adres. Wij pinken even vlot een traan weg bij een pianoballade als Oliver als dat we de dansvloer opspringen voor het opwindende Queen Of The Night. Alleen bij de tekst van Fun Factory hebben we het even moeilijk wanneer ze lijkt te bekennen dat ze als tienjarige masturbeerde om zichzelf te troosten toen ze een knappe jongen niet kon krijgen.

Dat Venables op de achterzijde van haar hoes op een psychiaterstoel poseert samen met haar cello, zegt alles. Dit is een raar album, maar raar is ook interessant, toch? Er is al genoeg eenheidsworst.