Jim White - Where It Hits You

Yep Roc Records

Luister naar Here We Go!, dat opent met een sample van –tenminste dat vermoeden we – één van zijn kinderen. Er wordt in gejuicht, er zitten blazers in en White zingt met een hoge stem. Het resultaat heeft zelfs iets van jazz. Maar het is vooral bijzonder aanstekelijk en je humeur krijgt er gegarandeerd een opstoot van.

Datzelfde optimistische gevoel wordt ook meegegeven in What Rocks Will Never Know, dat drijft op een gefloten riedeltje. Twee riedeltjes eigenlijk, die elk in één van je oren (als je de plaat met de koptelefoon beluistert) te horen zijn. De slide en de samenzang met de vrouwelijke stem brengen het nummer naar een hoger niveau. Bovendien is Whites optimisme bijzonder aanstekelijk en brengen teksten als “As we kill yesterday / And we crucify tomorrow” perfect in beeld dat het geen zin heeft in verleden of toekomst te leven.

Maar in die song zit, ondanks de opgetogen stemming, ook een zekere triestheid verstopt. Tijdens de opnames van deze plaat blijkt het huwelijk van White namelijk op de klippen gelopen te zijn. Maar White begrijpt dat er geen ups zonder downs zijn en heeft daarom medelijden met stenen, die geen van beide ooit zullen kunnen voelen.

Nochtans is het ook muzikaal niet allemaal rozengeur en maneschijn. Een nummer als Epilogue To A Marriage laat aan de verbeelding niet veel over. Als je de tekst laat beginnen met “On the best of days / Still there’s hell to pay”, dan weet je dat het pijn heeft gedaan. Het geheel heeft duidelijk een melancholische, soms zelfs bittere ondertoon, maar toch blijft er iets positiefs van de muziek uitgaan. Het is precies daarin dat Whites verdienste ligt.

De informatie over zijn huwelijk bereikte ons pas onlangs en de nummers krijgen er meteen een ander perspectief door. Het troostende effect dat uitgaat van een song als The Way Of Alone wordt dan pas echt zichtbaar.

‘Where It Hits You’ is een plaat als het leven. Soms gaat het goed en ben je opgewekt, dan weer gaat het moeilijk en zit je in de put en net als op dit album gaat dat vaak in golven. Gezien de omstandigheden is dit nog een vrij optimistische plaat geworden, hetgeen onze bewondering voor de man Jim White alleen maar deed toenemen. De muzikant droegen we al langer in ons hart en omarmen we nu zo mogelijk nog steviger.