Jimi Hendrix - Valleys of Neptune

Sony BMG

Nee, het is geen lsd-flashback naar de late sixties als je mensen hoort praten over de optredens van Deep Purple en Johnny Winter, en over de nieuwe platen van Johnny Cash en Jimi Hendrix. Toch liet die plaat van Hendrix, 'Valleys of Neptune', ons even verward achter als na het degusteren van het meest excellente smoorgerief. Wij waren er immers van overtuigd dat Hendrix ondanks zijn grootsheid toch wat passé was. Maar nu weten we dat niet zo zeker meer.

Om nog tot die verwarring bij te dragen, klinkt deze plaat vrij modern - lees: plat en glad als een ijzelplek. Waar we Hendrix' sixtiesopnamen, en vooral de cd-versies, nogal stoffig vinden klinken, is dit weer het andere uiterste. De instrumenten zitten dicht op elkaar gepakt, het snijdt absoluut niet door merg en been. Detailkritiek misschien, maar symptomatisch voor een tijd waarin niks er echt nog mag uitspringen.

Maar hoe plat je 'm ook producet, Hendrix' gitaar blijft origineel en beklijvend. We waren het bijna vergeten. Het oeuvre van Hendrix wordt vaak "als gekend beschouwd", maar de gitaristen die zo herkenbaar en fantastisch klinken, zijn heel dun gezaaid.

Dat besef komt eigenlijk vooral vanaf Hear My Train A Comin', gekend van de Woodstockplaten en een discutabele postume herwerking, maar nu in alle glorie op de officiële plaat. Mitch Mitchell en Noel Redding laten horen hoe elke ritmesectie zou moeten klinken: pompend, stampend, stuwend. Een baslijn om van te snoepen, drumwerk waar enkel Keith Moon aan kan tippen en een psychedelische solo om op repeat te zetten en uren naar het plafond te liggen staren. Oh yeah.

Ook Fire stond op de Woodstock-setlist en krijgt hier zijn studioversie mee. De backing vocals zijn wat ruw, alsof ze van een demo geplukt zijn en erbij geplakt voor de volledigheid. Maar wat een moordriff. En Red House, in een heel pure versie, is één van de hoogtepunten van de elektrische blues als u het ons vraagt, maar dan toch liever in de liveversie.

De instrumentale versie van Sunshine of Your Love vinden we nu niet echt essentieel. Het eveneens instrumentale Lullaby for the Summer is dan een leukere oefening, en Crying Blue Rain heeft veel potentieel, maar het had een song moeten worden in plaats van een instrumentaal nummer. Het is een beetje zoals kijken naar een Picasso waarvan alleen de grondlagen gezet zijn. Bij Lover Man hebben we trouwens hetzelfde gevoel: echt uitmuntend gitaarwerk, maar het zou beter tot zijn recht komen in een echte song.

Deze 'nieuwe' songs, die na al die jaren eindelijk in goeie kwaliteit te beluisteren zijn, zijn vooral voer voor wie de rest van Hendrix' platen al van voren naar achteren kent en smacht naar meer. Stone Free, Valleys of Neptune (dat misschien wel iets weg heeft van Crosstown Traffic, maar wij kunnen dwalen) en de rest zijn heel waardige, maar niet echt essentiële toevoegingen aan de Hendrix-collectie.

Desalnietemin: alleen al voor Hear My Train A Comin' zou u deze plaat moeten kopen. En dan raden wij u de fysieke drager aan boven de download, met een hoogst informatief en mooi tekstboekje. Hoor ons nu bezig. Jimi moest het weten.