Jimmy Eat World - Damage

RCA Records

Van sommige groepen verbaast het ons dat ze maar platen blijven uitbrengen. Jimmy Eat World is daar een voorbeeld van. Zij brachten met ‘Damage’ aan het begin van deze zomer alweer hun achtste studioalbum uit, maar verder dan enkele Studio Brussel-radiohitjes zijn ze in onze contreien nog nooit geraakt. Het nummertje The Middle zal misschien nog enige herkenning oproepen, maar dat dateert toch ook alweer uit 2002.

We hebben het voor de lol even opgezocht: ‘Damage’ piekte in de Belgische hitparade op een honderdachtenzeventigste plaats en dat was dan nog in de hitlijst van onze Waalse vrienden. Om maar te zeggen: als we deze nu links hadden laten liggen had er geen haan naar gekraaid. Maar het is nu eenmaal zomer, het aantal nieuwe platen is niet overweldigend en – we geven het toe – we vonden de single die ‘Damage’ vooraf ging, I Will Steal You Back, best te pruimen.

Een eerste te pruimen single, Queens Of The Stone Agelink Alain Johannes zat aan de knoppen en de band liet optekenen dat ze met ‘Damage’ geprobeerd hadden om een volwassen breakupplaat te maken. De voortekenen waren goed. En naar Jimmy Eat World-normen is ‘Damage’ ook best ok, maar daar houdt het dan ook meteen op.

Muzikaal blijft alles bij het oude. Jimmy Eat World heeft nooit een noemenswaardige muzikale evolutie doorgemaakt en lijkt daar nu ook niet meer mee te willen beginnen. Tekstueel lijkt het puberale eruit. Al in opener Apprecation wordt een breuk op een rationele en volwassen manier benaderd. De wereld vergaat niet, er wordt gewoon vastgesteld dat twee mensen die een tijdje verliefd geweest zijn dat niet noodzakelijk blijven. En de song zelf is ook weer best ok.

Ook mooi is het relativerende karakter van Lean waarin Jim Adkins “When I think I’m so messed up / And when you think you’re so messed up / Gotta keep in mind / We’re just us”, laat weerklinken. Het probleem van Jimmy Eat World is dat ze zo vlak en eentonig klinken, wat van ‘Damage’ een vlakke en eentonige plaat maakt. Te veel nummers lijken op elkaar, zijn onderling inwisselbaar.

Kortom: ‘Damage’ is best te verdragen voor enkele nummers. Maar als plaat schiet ze tekort. Net omdat Jimmy Eat World als groep tekortschiet, omdat ze steeds hetzelfde soort nummer maken en dat nu toch al zeventien jaar en acht platen lang. Voor de liefhebber.