jj - V
Secretly Canadian
Er zijn zo van die bands waarbij het imago nog net iets belangrijker is dan de muziek. Zo ook bij het Zweedse duo jj. Live heeft de band niet altijd een goeie reputatie, maar toch krijgen ze nog steeds door velen een warm hart toegedragen. Toegegeven, ze zijn nu eenmaal heerlijk excentriek en durven op zoek gaan naar een vernieuwende sound. De vraag is nog maar of ze ook een blijver zijn eenmaal het nieuwe ervan af is. Ook na het beluisteren van hun nieuwe album ‘V’ zijn we daar nog steeds niet uit.
‘V’ start met de gelijknamige, filmische intro V, die zich verspreidt als een dreigende mist om dan in enkele vrolijke noten abrupt te stoppen. Het voorspelt een spannend album, wat meteen wordt bevestigd in de opvolger Dynasti. Opnieuw nemen de Zweden de tijd om tijdens de intro een intrigerende stemming te creëren vooraleer het lied in een popdeuntje van de bovenste plank ontaard. Dan al valt op dat de band meer dan tevoren de weg van de elektronica is ingeslagen en dat dit geen slechte keuze is.
Ook op All White Everything zijn het vooral de elektronische sounds op de achtergrond die dit lied interessant maken. Het begin is nochtans zeer aarzelend, met de typisch twijfelende toonvastheid van Elin Kastlander in de hoofdrol, maar na anderhalve minuut ontploft het nummer dan toch tot een heuse hit die je in één vingerknip in trance neemt. Geen makkelijk lied, maar het werd toch gekozen als eerste single. We hopen oprecht dat radiostations dit oppikken.
Nog zo’n spannend nummer is Hold Me. Het schudt je wakker met een rap-intro, gaat over in engelengezang, om dan in het gemurmel van een falsetstem te eindigen. Het is eigenwijs, maar des te inventiever. Precies die eigenschappen waar een band als jj moet op teren.
Helaas worden dit soort topnummers te vaak afgewisseld met zéér middelmatige en vaak nietszeggende nummers. Bij Dean & Me kunnen we nog vergevingsgezind zijn. De tekst is hopeloos fout, maar is She’s After My Piano-gewijs nog net catchy genoeg om het door de vingers te zien. Nummers die onherroepelijk naar de vuilnisbelt afgevoerd mogen worden, zijn Full en When I Need You. Als muziek zich na meer dan tien keer af te spelen nog steeds geen greintje in het geheugen vastklemt, dan zijn het gewoon geen goeie nummers.
Bij de afsluiter All Ways, Always gooit het duo het roer bruusk om en presenteert een poprocknummer. Afzonderlijk beluisterd, is dit een behoorlijke song die vooral in de strofes aan het vroegere K’s Choice doet denken. Maar hier op deze cd zorgt het ervoor dat de magie van het begin volledig verdwijnt. Een einde à la de entree V had hier wel op zijn plaats geweest.
Met ‘V’ komt jj aan een vijfde plaat, hun ep’s meegerekend. En we houden oprecht van de poging, die resulteert in heel wat fascinerende nummers. Helaas schommelt het geheel nog te vaak van kwaliteit. Het zal daarom vooral afhangen van hun komende live-performances of de hype rond jj blijft.