Joan As Police Woman - Damned Devotion

Pias Records

Nee, dit keer geen rood haltertopje of goudkleurige bodypaint, maar wel een zwartlederen outfit en een bosje paarswitte ranonkels op de cover. Het weze duidelijk: Joan Wasser aka Joan As Police Woman tapt anno 2018 uit een ander vaatje.

En dat vaatje is gevuld met donker water waarin melancholie weerspiegelt wordt, maar ook met klare wijn. Die laatste schenkt de Amerikaanse topartieste in de vaak introspectieve teksten. "I've let the water run clear / And now my body whispers / you don't know my name", zo klinken de eerste woorden van opener Wonderful. En in één moeite door maakt ze de balans op van zichzelf. Dat doet ze trouwens ook nog in Warning Bell, meteen één van de hoogtepunten van de plaat zowel tekstueel als muzikaal. Wasser koppelt hier zwoele, lome r&b aan een doodeerlijke dissectie van zichzelf en topt dat af met een heerlijk refrein.

Single Tell Me kent u ongetwijfeld ondertussen. Het is een van de meest toegankelijke nummers die Wasser ooit op plaat smeet. Maar zelfs in de meest poppy vorm blijft Wasser een zeldzame klasse uitstralen en songs als het stomende Steed (For Jean Genet), waarin ze net als de bad boy van de Franse letteren pleit voor eerlijke, ruwe seks zonder compromissen, bewaren het evenwicht van de plaat.

Ook nu weer lijkt Wasser de thematiek twee songs lang door te trekken. In het titelnummer zingt ze immers: “Just tell me how, do it now / how I ache for authority”. 'Fifty Shades Of Grey' op muziek gezet, maar dan wel stijlvol. Eat that, E. L. James! Dat Wasser ondanks de occasionele hang naar onderwerping een volbloed feministe is, blijkt uit het kille, maar spannende The Silence. “My body my choice / Her body her choice!”, klinkt het boven een ratelende piano en dwarse elektronica. Het is de sound van #MeToo.

Iets over halfweg - ja de plaat telt twaalf songs - zakt de plaat een ietsje in. Valid Jagger doet zowaar aan Sofie denken (die van Trinity destijds) en de slottrack lijkt wel een Bondsong. Rely On knoopt gelukkig nog aan met The Silence, maar wat daarna komt, kan minder verrassen. Twaalf songs lang op hoog niveau blijven is zelfs voor een routinier als Wasser een onmogelijke opdracht.

Dat sluit niet uit dat de vijfde plaat van Joan As Police Woman een voltreffer is. Het is een evenwichtige plaat die soms de goot en soms de walk of fame opzoekt, die nooit minder dan goed en vaker dan soms geweldig klinkt.

Op 2 april kan je Joan As Police Woman zien schitteren in de Botanique in Brussel. Er zijn nog tickets. Op 7 augustus speelt ze ook op Moods! in Brugge.