Joe Jackson - Fast Forward
Ear Music
Joe Jackson is een lefgozer. In een tijdperk waarin alles steeds sneller moet gaan en YouTube ervoor heeft gezorgd dat we amper langer dan twee minuten onze aandacht ergens op kunnen blijven richten, brengt de ouwe knar (eenenzestig ondertussen) een plaat uit met zestien lappen van nummers die samen goed zijn voor eenenzeventig minuten muziek. De eerste plaat met nieuwe muziek van zijn hand in zeven jaar.
Die overdaad is een samenvoeging van vier ep’s, opgenomen in respectievelijk New York, Amsterdam, Berlijn en New Orleans. Dat ‘Fast Forward’ uit vier sessies bestaat in vier verschillende steden is meer dan een goede promotiestunt of een aardigheidje, want doordat Jackson in elk van de vier sessies met andere muzikanten werkte, hebben ze onderling ook een grote variëteit.
Het hoogtepunt van het eerder klassieke - lees: hier en daar saaie - eerste gedeelte is See No Evil, een cover van Television, maar Jackson op het lijf geschreven, het enige beetje vuurwerk in een gedeelte met verder drie klassieke, en misschien in de regel net iets te lange nummers. En we zijn er nog niet uit of we hem in Kings Of The City nu een nostalgicus dan wel een ouwe zeur vinden, die zingt over hoe vroeger alles beter was.
Interessanter is het gedeelte dat in Amsterdam is opgenomen dat ook de eerste single leverde; A Little Smile, een nummer dat in de verte doet denken aan Steppin’ Out, één van ’s mans grootste klassiekers. Het grote verschil met de vorige ep is de schwung, die in dit deel zit, en het feit dat Jackson voor extra instrumentatie beroep kon doen op het orkest van het Concertgebouw.
Er zit ook meer vaart in dit tweede deel. Waar je je anders op de plaat niet van de indruk kan ontdoen dat het best allemaal wel wat korter had gekund (de laatste twee minuten van Junkie Diva bijvoorbeeld voegen echt niets toe), vliegen So You Say en Poor Thing voorbij. De gastrol van de veertienjarige Mitchell Sink in hetzelfde deel hoefde voor ons dan weer niet.
In Berlijn valt The Blue Time ons het meest positief op; het bewijs dat een nummer van Joe Jackson best vijfenhalf minuten kan en mag duren, als de inkleuring maar divers genoeg is. The Blue Time klinkt dan ook als een prachtig ingekleurde kleurplaat die hier nog tot aan de randjes wordt geperfectioneerd. En qua aanstekelijkheid kan het afsluitende deel tellen, enkel Satellite zet hier een domper op de feestvreugde.
In zijn geheel genomen bevat ‘Fast Forward’ vooral heel veel ouderwets vakmanschap van iemand die zich al lang niet meer hoeft te bewijzen. Toch zou ‘Fast Forward’ een betere plaat geweest zijn als van elke sessie, die nu vier nummers inneemt, minstens één nummer geschrapt zou zijn geweest en de sessie uit New York niet vooraan zou staan.