Joe Jackson - Fool
Ear Music
‘Fool’ is de uitdagende naam van de nieuwe van Joe Jackson, in essentie een artiest uit de eighties. Dat is ondertussen al een flinke poos geleden. Voor punk was hij niet kwaad genoeg, voor new wave hield hij net iets te veel van de akoestische piano, maar heel veraf stond hij van die bepalende muziekstijlen van destijds niet. Joe Jackson had een persoonlijke stijl en dat gaf hem een terechte plaats bij de subtop van toen. Die muziekstijl had iets gedrevens, zelfs zenuwachtigs en zwom in een vijver van doorgaans zware of woelige orkestraties. Grootstadsmuziek uit de eighties, als je wil.
‘Fool’ borduurt op hetzelfde patroon verder. “Eindelijk”, zullen zijn fans (en misschien ook zijn boekhouder) zeggen. Het is al meteen raak in Big Black Cloud: een net niet overspannen piano en een flink aangezet arrangement. Vintage Joe Jackson. Fabulously Absolute schakelt nog een versnelling hoger en komt bijwijlen in de buurt van punk à la The Clash maar net nog iets gepolijster. Dat is wat men noemt een blitzstart.
Maar ook Joe Jackson wordt ouder en moet af en toe wat gas terugnemen. Echt rustig is Dave – over een jongen die uit de ratrace van het leven gestapt is en zijn gezapige leven leidt ergens langs de kust – niet, maar... Grootsstadsmuziek, zeiden we al eerder, met zijn eigen problematiek: vervreemding, eenzaamheid, verveling, het klinkt allemaal door in Strange Land, gebouwd rond slechts enkele simpele akkoorden maar toch ….. Billy Joel zou er blij mee zijn.
Natuurlijk is Joe Jackson een slimme kerel en smokkelt hij – of is dat een vorm van ‘auto-sampelen’ – hooks en riffs van vroegere hits in zijn nieuwe songs. Friend Better is eigenlijk een doorslag van Is She Really Going Out With Him en dat doet hij even verder nog eens over in 32 kisses dat Be My Number Two zo terug in de gedachten brengt.
Deze songs zijn volgens Jackson het resultaat van restjes van opnamen, fragmenten van invallen die hij nog ergens bewaard had en die de selectie bij vroegere opnamesessies net niet gehaald hadden. Het titelnummer Fool is daar een perfect voorbeeld van: een ratjetoe van een Iers anthem met wat Indische klanken en heel veel slagwerk. In een goede beu zouden we zeggen dat het een boeiend werkstuk is geworden, in een andere wordt het een inspiratieloze brij. Maar hutsepot vult de maag natuurlijk. Jackson legt zijn ondertussen twintigste studioplaat neer – om eens even een cliché te gebruiken – met de rustige en best mooie ballade Alchemy.
Fans zullen zeker niet ontgoocheld zijn door ‘Fool’ van Jackson. Voor anderen is het een mooie kennismaking met een kerel die nu toch al enkele decennia garant staat voor eigenheid en kwaliteit. Het is niet iedereen gegeven.