Joe Purdy - Who Will Be Next ?

MTC Records

Met singer-songwriter Joe Purdy zit je gebeiteld in de wereld van de rootsy americana. Purdy heeft inmiddels een aardig oeuvre bijeengespeeld, maar op zijn veertiende album blijft hij doen waar hij het best in is: verhalen vertellen zoals het een rondreizende, folky troubadour betaamt. Klankgewijs herinnert hij met zijn materiaal aan de folktraditie (Dylan, Guthrie, ...), maar je hoort ook echo's van andere getalenteerde songschrijvers zoals Glen Hansard, Josh Ritter of Ryan Adams.

Who Will Be Next ?

Joe Purdy verruilde Arkansas voor het zonnige Californië, waar hij zichzelf piano leerde spelen. Al hoor je dat als luisteraar niet, want op het merendeel van de songs op 'Who Will Be Next?' is vooral fingerpicking gitaarwerk en sfeervolle gitaarslides te horen, die af en toe worden aangevuld met vioolwerk, een orgel of een streepje mondharmonica.

Deze volleerde protestzanger brengt vol overtuiging zijn blues over het hedendaagse Amerika aan de man. En met negen composities houdt hij het behoorlijk beknopt; een goede zaak want zo vermijdt hij de valkuil der verveling.

Purdy is ouder en wijzer geworden. Was hij vroeger al eens een schreeuwer, dan voelt hij nu niet langer de nood om te roepen. Tegenwoordig beperkt hij zich tot zijn ambacht: observeren, luisteren en daar verhalen uit plukken om die met de wereld te delen. Hij schuwt de donkere kanten van de samenleving zeker niet (in Children Of Privilege vormen racisme en vooroordelen een thema) en beperkt zich gelukkig niet tot Amerika zoals blijkt uit War Dogs (Refugees).

In opener New Year's Eve geeft hij aan dat hij de moed vindt om te zeggen wat op zijn lever ligt. "I hope there's a calm come over the hand of the one's who have anger to show", zingt hij ergens halfweg de track. Verder gaat het ook over persoonlijke ambities die steeds verder reiken, alsof hij zelf the American dream (from zero to hero) nastreeft.

Amerika, dat is natuurlijk ook het land waar het vrije wapenbezit (en -gebruik) nog steeds gehandhaafd wordt. En dat klaagt hij aan in Who Will Be Next?, die ook het gebrek aan basisrechten zoals water in de verf zet. Hij verwoordt het leed van zovele Amerikanen die dagelijks geconfronteerd worden met diverse vormen van geweld, dat op zichzelf deel uitmaakt van het DNA van dat land.

Er is daarnaast ook veel liefde op het album aanwezig; zoals in het countryeske Kristine. Maar af en toe kan hij het toch niet laten om uit te halen. In Cursin' Air haalt hij zinloos geweld aan: "Right above your body / with hallowed eyes / is a mad man shooting wild".

Weergaloos mooi is ook het gegeven dat hij het album opdraagt aan zijn moeder, die hem leerde om met minder woede en meer vertrouwen naar de wereld te kijken. Geen gemakkelijke opdracht, maar het motief van dit album. Het is een (h)eerlijk en oprecht pleidooi voor begrip. Of zoals hij dat dan stelt: "Maybe We'll Get Along Someday."

In de huidige tijdsgeest is dit een bijzonder actueel en relevant statement. Purdy maakte hiermee misschien wel het beste album uit zijn oeuvre.

17 januari 2017
Philippe De Cleen