Joe Satriani - Shockwave Supernova

Legacy Recordings

Men noemt het wel eens macho zwartelerenjekkerrock. En daar zit ongetwijfeld iets van waarheid in. Maar de plaat, die Joe Satriani met ‘Shockwave Supernova’ afleverde, bevat nog zoveel meer.

Hoe je van gitaar spelen met je tanden tot een nieuwe plaat komt, daar draait het om. Want dat kunstje is dus precies wat aan de grondslag lag van het concept dat Satriani uitdacht voor zijn nieuwe plaat. Het komt erop neer dat hij een alter ego in zich heeft, dat hem er telkens weer van overtuigt de dingen te doen die hij doet, of ze nu goed zijn voor hem of niet. Zoals gitaar spelen met zijn tanden, iets wat niet altijd even gezond is voor je gebit.

Dat alter ego kreeg uiteraard een naam en wordt in het eerste nummer al meteen uitgebreid voorgesteld: Shockwave Supernova. Precies dat idee, van steeds van gedaante te veranderen, stelde hem in staat om zo’n beetje door zijn hele oeuvre te wandelen. Het openingsnummer neemt je mee naar de Satriani van ‘The Extremist’ om er maar eentje uit te pikken. Een song als California Blue sluit dan weer naadloos aan bij zijn titelloze plaat.

Zo zijn er ongetwijfeld nog een paar. Vergeet bij het zoeken wel niet te genieten van de puike riffs en solo’s die de man alweer uit zijn gitaar weet te knijpen. Zelf hebben wij het wel voor de afsluiter – passend Goodbye Supernova getiteld – die ook nog eens wordt opgeluisterd door de toetsen van Mike Keneally, ook al is dat waarschijnlijk geen spek naar ieders bek.

Soms moet het helemaal geen moeilijkdoenerij zijn. De riff van Scarborough Stomp is er eentje, die misschien niet van de grootste originaliteit getuigt, maar door het solowerk in combinatie met de perfect ertussen gegooide toetsen (die ons in de aanvang van het nummer aan Jon Lords werk deed denken) maken hiervan een hoogtepunt.

Dat Marco Zinnemann, Brian Behler en Mike Keneally live hun mannetje konden staan, hadden wij al eerder ondervonden, maar op deze plaat komen ze ook volledig tot hun recht. Zowel het superdrumwerk van Zinnemann (het begin van Crazy Joey), de subtiele, maar perfect geplaatste toetsen en het ritmegitaarwerk van Keneally om nog te zwijgen van de gracieus doorheen de songs lopende baslijnen van Behler (in If There Is No Heaven om er maar één te noemen) zijn ongetwijfeld een meerwaarde.

‘Shockwave Supernova’ is van het beste dat Satriani al heeft gemaakt en kan schaamteloos naast klassiekers als ‘The Extremist’ of ‘Professor Satchafunkilus And The Musterion Of Rock’ geposteerd worden.

Je kan je zwarte, leren vest trouwens op 27 september bovenhalen. Want dan speelt Satch in De Roma in Borgerhout.