John Cale - Extra Playful

Domino

We waren erbij toen John Cale de binnenplaats van M in Leuven van een streepje muziek voorzag. Daar las u hier echter niks van, omdat het ons allemaal wat onberoerd liet. De Cale die we op eerdere optredens zagen uitbarsten, verwarren, schoppen en slaan, bracht nu vooral een zomers muziekje zonder weerhaken. En dat is ook een beetje de teneur op deze ep.

Catastrofuk lijkt een overblijfseltje van 'BlackAcetate': helemaal in dezelfde stijl en met dezelfde klanken, zelfs het ohohoh-koortje ligt zeer dicht bij Sold Motel. Er zit wel wat minder "poeier" in. Whaddya Mean By That is licht verteerbaar en poppy - daar verandert de achterwaartse gitaarsolo niks aan - en ook tekstueel is het niet zo pakkend als het bedoeld is.

Cale houdt best wel van een elektronisch beatje en het parlando Hey Ray drapeert hij dan ook over een lijzige tik; de interactie met het achtergrondkoortje ("the Russians are coming!" - "No they're not!") maakt dit het leukste nummer op de plaat, zij het dan misschien meer als curiositeit dan wat anders.

In Pile a l'Heure gaat Cales stem door zo 'n gruwelijk effect dat aarenbiemietjes graag gebruiken en is alleen al daarom verdoemd. Dat het voor de rest vooral sfeer en weinig inhoud is, helpt ook al niet. Nee, dan liever Perfection. Licht geforceerde vocalen in een nogal vuile mix, maar weerom iets te weinig pit om de boel te laten ontploffen.

Wellicht zijn dit vingeroefeningen voor Cale, en dan hopen we dat een eventuele langspeler toch wat meer inhoud en pit aan de dag legt. In een oud interview zei Cale dat het zelden een goed concert wordt als hij ontspannen is, dat hij voor de beste concerten en platen een gespannen veer is vol razernij en spanning. Deze ep werd wellicht gemaakt op een ontspannen moment. Wil er iemand John Cale eens kwaad gaan maken?