John Carpenter - Lost Themes III: Life After Death
Sacred Bones Records
Jawel, het moest ervan komen: een derde editie van filmcomponist John Carpenters ‘Lost Themes’. Platen waarin de legende zich loswerkt van de vele filmopdrachten om muziek te maken waarbij de luisteraar eigen beelden kan vormen. Vanzelfsprekend wel met hetzelfde gevoel voor sfeer en horrorbeelden, Carpenters leefwereld. Muziek die op ‘Lost Themes III’ misschien nog wel meer divers, grotesk en … levendig klinkt dan op de voorgangers.
Je kan moeilijk om die achtergrond heen als je deze derde ‘Lost Themes’ beluistert: de voorliefde voor gelaagde synthesizercomposities uit de jaren negentig met onuitputtelijke melodieën en veel donkere sfeer, maar ook met soms een beetje gedateerd klinkende, bijna overdreven dramatiek. U kent ze wel, die synthetische koorklanken en digitale klokkenspeltonen die weergalmen wanneer de zombie apocalyps van The Dead Walk dreigt uit te barsten. John Carpenter is in eerste instantie een schepper van situaties, gevoelens, beelden die je zelf kan vervolledigen of vormen. En daar horen dat soort dingen nu eenmaal bij.
Daar moet je even door durven kijken, net als door de occasionele, jankende gitaarsolo van Daniel Davies (jawel, zoon van Kinks-opperhoofd Dave Davies). Het durft voor Europese oren misschien net iets te Hollywood, bombastisch of Amerikaans klinken. Maar dat is nu eenmaal de eigen stijl en stempel die John Carpenter op de filmwereld gedrukt heeft. Je kan Ennio Morricone ook niet verwijten dat hij te veel als Morricone klinkt. En dan kom je vervolgens uit op knappe composities en fantastische sfeerprenten. Tien keer op rij. In de eerste tracks in aanvulling op werk van synthesizericonen als Jean-Michel Jarre of Vangelis, in latere tracks met meer moderne beats, ritmen en details.
Van onderkoelde beats en dancegrooves in een stevig oppeppend Vampire’s Touch tot de melodieuze essentie van over elkaar gedrapeerde synthesizerlagen in vol open registers. Van het mysterie in donker galmende pianotoetsen in industriële shufflebeats (Cemetery) tot van die typische ninetiesfeelgoodtrancemelodieën in het eerder vernoemde The Dead Walk, hier onder een stevige laag morbide tonen verscholen.
Laat het duidelijk zijn: deze plaat toont vele verschillende John Carpenter-smoelen die mooi op elkaar aansluiten. De senior componist heeft duidelijk een creatieve wind gevonden waarin filmopdrachten niet meer nodig zijn. Zoek niet naar hoogtepunten of favorieten. Ga gewoon voor de verwondering van geluid en het bijkomend beeld. En vergeet zeker niet: the end is near!