John Hiatt - Terms Of My Surrender

Warner Bros ecords

Er zijn zo van die instituten, door de tijd gerijpt en door life on the road gepokt en gemazeld, die, wanneer ze nieuw werk op de wereld loslaten, op een niveau zitten dat de overgrote massa van het rockheir, ondanks koortsachtig streven, toch nooit haalt. Eén van dergelijke instituten is John Hiatt. Wij weten al lang niet meer aan de hoeveelste plaat hij met ‘Terms Of My Surrender’ toe is, maar bijna op voorhand weten we dat het een meer dan degelijk werkstuk zal zijn. Misplaatste vooringenomenheid? Misschien. Maar eerder een groot vertrouwen in het huis van vertrouwen en ervaring dat John Hiatt is.

Terms Of My Surrender



‘Terms Of My Surrender’ is een plaat van een troubadour met zijn akoestische gitaar geworden. De cd is wel opgenomen door zijn huidige begeleidingsgroep – "the combo" genoemd door Hiatt – maar de productie heeft ervoor gezorgd dat Hiatts stem en gitaar helemaal naar voren getrokken zijn. Het idee zou van de producer gekomen zijn en dat is een goed idee gebleken.

Gewaagd maar wel raak. De songs zijn immers sterk genoeg, doorgaans met een relaxte bluesy feel – neem nu Nobody Knew His Name – maar steeds voldoende zij het subtiel gevarieerd om de aandacht vast te houden.

et titelnummer heeft een nachtclubsfeertje dat Hiatt kennelijk uitnodigt tot iets persoonlijkere confidenties. In Face Of God  wordt de muziek wat vettiger aangezet en bij Baby’s Gonna Kick krijgen we er nog een mondharmonica en een laag Hiatt-humor bovenop.

Dezelfde humor – toch altijd een van de sterke maar onderschatte punten van de man – zit hem bij Old People zowel in tekst als frasering. Het mag duidelijk zijn: Hiatt maakt enkel nog de cd, die hij wil maken.

Ergens in een interview lazen we dat Hiatt al lang niets meer wil bewijzen en gewoon wil zijn wie hij is. Misschien zorgt deze ongedwongenheid er nu net voor dat we te maken krijgen met een zeer beluisterbaar werk. De hits van in de tijd van ‘Bring The Family’ mogen dan ontbreken, op een echt zwak nummer kan je dit album niet betrappen.

18 augustus 2014
Frank Tubex