John Watts - Morethanmusic

So-Real

De titel is trouwens helemaal gerechtvaardigd – bij de muziek hoort een reeks videoproducties – niet in het minst omdat Watts naast muzikant ook schrijver,  kunstenaar en ver van politiek onbewogen is. Maar als je vraagt of deze plaat evengoed ‘BetterthanFischer-Z’ had kunnen heten dan luidt het antwoord resoluut: "Nee!" Niet dat Watts’ creatieve vlam is gedoofd. Hij is nooit ter plaatse blijven trappelen en is zo uitgekomen bij een stijl die net iets minder tot de verbeelding spreekt dan wat we van het jeugdige Fischer-Z gewoon waren. Maar nergens is er reden tot paniek en de eerste vijf (van dertien) nummers op ‘Morethanmusic’ vormen zelfs een even bont als ijzersterk plaatbegin. Obvious vertelt een onvermijdelijke liefdeshistorie met ingehouden gitaar en een strijkerspartij, die de intensiteit verhoogt tijdens elke klim naar de slagzin: “I’m losing her // It’s obvious”. Ergens halverwege doorbreekt Watts zijn beheersing en krijgen we zijn kenmerkende striemende stem te horen. Nee, het is niet Pete Townshend, maar de gelijkenis is treffend. Head On drijft het tempo op en slaat je om de oren met flarden trompet. The Wave gooit de sfeer opnieuw om met zijn nerveuze gitaar, zijn twinkelende piano en Watts’ gevoelige zangpartij: Springsteen op Watts’ wijze. Delicate, dat snel ter zake komt, heeft weer meer weg van de E-Street Band, zonder afkomstig te lijken uit de Springsteencatalogus. En alsof Watts zijn generatiegenoten één voor één wil eren, schuift hij op Perfect Timing subtiel op richting Mark Knopfler. Daarna wordt het minder boeiend. Zo is Bring It On een weinig bijzondere rocker en is The Greatest Gift een fraaie, maar modale ballad. Geblaf en een scheurend orgel moeten de rock-'n-roll van Pitbull Pitbull voorzien van een vervaarlijk stel tanden, maar het nummer blijft een geestig tussendoortje. Met de wat naïef aandoende wereldvisie van All The Workers weet Watts ons wel te charmeren. Hello Hello hadden we best kunnen missen. Het is net een reclameversie van Lynyrd Skynyrds Sweet Home Alabama, niet alleen omdat de akkoordenreeks min of meer wordt overgenomen, maar zeker ook omdat de honkytonkpiano van de southern rockers klakkeloos wordt nagebootst. Misschien is het een grapje? Dan moeten we toegeven dat we de clue niet begrijpen. Gelukkig breidt John Watts met I Shake My Head een sereen einde aan een album dat ondanks enkele mindere momenten toch weet te beklijven.