Johnny Dowd - That's Your Wife On The Back Of My Horse
Mother Jinx Records
Voor een stevige oplawaai van weerbarstige alt country en americana noir ben je bij Johnny Dowd aan het goede adres. De inmiddels zesenzestigjarige Texaan levert al decennia erg kwalitatieve albums af, waarvan ‘That’s Your Wife On The Back Of My Horse’ het meest recente hoogtepunt is.
Proef die titel. En luister dan hoe Dowd die uitspuwt op de vooruitgeschoven single van het album. Bij kennisname ervan waren we, stilaan traditie bij nieuw werk van Dowd, volledig knock out geslagen. Een donker en dreigend gitaargeluid dat naar Neil Young & Crazy Horse neigt en wat sinistere pianonoten. Meer heeft hij niet nodig om de luisteraar meteen richting platenwinkel te doen lopen. “That’s your wife on the back of my horse / your brother will blow out the candles on my birthday cake” laat hij, tussen wat verdwaalde kogelschoten lijken, weten.
Naar eigen zeggen is het nieuwe album stilistisch gezien een terugkeer naar zijn debuut ‘Wrong Side Of Memphis’ (1998). Toch is er in de muzikale wereld van Dowd steeds meer ruimte voor durf en innovatie. Hij stoeit met verschillende genres zoals folk en blues, maar laat ook meer dansbare invloeden (o.a. disco, hiphop en zelfs electro) toe.
Zo is White Dolomite een Dowdiaans tripje richting gemuteerde funk (denk: Beck, Prince) terwijl Cadillac Hearse op zijn beurt uitblinkt in opgefoktheid. Op de blues The Devil Don’t Bother Me kan Dowd al zijn demonen uitzweten, al hoort het nummer op een soundtrack van David Lynch te staan. Veel is mogelijk op een album van Johnny Dowd. Durvers kunnen zich bijvoorbeeld wagen aan Empty Purse, dat een uiterst satanische ondertoon heeft.
Op het album staan er ook wat rustigere, meer introspectieve momenten. Zoals Why, een erg charmant en ontroerend duet tussen Dowd en Coogan. Met het bijzonder radiovriendelijke Sunglasses toont Dowd dan weer aan dat hij ook het popgenre in de vingers heeft.
De kern van het album bestaat echter uit nummers waar niet direct een vat op te krijgen is, zoals Nasty Mouth, een nummer dat onder meer door Ribotachtig gitaarwerk vaag doet denken aan het meest experimentele werk van Tom Waits. Words Are Birds is muzikale spielerei, maar geeft aan dat Dowd niet te beroerd is om risico’s te nemen. Dat wordt ook geïllustreerd met My Old Flame, een hiphopnummer. En dan hebben we het nog niet gehad over ‘Dear John Letter’ waarin Dowd de Tomorrowland standaard naar een hoger niveau optilt.
Dowd is ‘Poor, But Proud’. En toch kan hij het niet laten om in de trieste afscheidsode Teardrops nog een goede grap te steken zodat je als luisteraar toch met een goed gevoel achterblijft.
Veertien eigenzinnige nummers zijn er te horen op ‘That’s Your Wife On The Back Of My Horse’. Met erg minimale middelen genereert Dowd, die op het album vocale bijstand krijgt van Anne Coogan, een meer dan maximaal effect.
Wie Johnny Dowd live aan het werk wil zien:
10/04 N9, Eeklo (BE)
17/04: Blue Collar Hotel, Eindhoven (NL)
18/04: V11, Rotterdam (NL)
23/04: Paradiso Bovenzaal, Amsterdam (NL)
24/04: De Peppel, Zeist (NL)
25/04: Heartland Festival, Hengelo (NL)